Ad Infinitum - Chapter II-Legacy

Met eind oktober, begin november zitten we weer in een periode waarin het aantal nieuwe, interessante metal-releases ons om de oren vliegen en er dus keuzes dienen gemaakt te worden. Een kleine greep uit het aanbod van de laatste en komende weken schept meteen duidelijkheid: Mastodon, Dream Theater, Beast In Black, Whitechapel, Bullet For My Valentine en Khemmis, het zijn maar enkele van de bands die onlangs nieuw werk uitbrachten of dat binnenkort van plan zijn. Mijn motivatie om tussen al dit moois dan toch voor het tweede album van Ad Infinitum te kiezen ligt hem vooral in het feit dat hun debuutschijfje, Chapter I: Monarchy, mij vorig jaar in april erg aangenaam had verrast, met een echt sprankelende aanpak en een ongedwongen sfeer en een zeer overtuigende performance van zangeres Melissa Bonny.

Deze Zwitserse symfonische metalband houdt wel van lyrics met een vrij waarheidsgetrouwe historische achtergrond. Op Chapter I, Monarchy handelde het concept over de Franse Revolutie, deze keer is het de beurt aan de historiek van Vlad Tepes, de persoon die aan de basis ligt voor de legenden over Dracula. Tegen alle ongeschreven regels voor een symfonisch metalalbum in, gaat dit plaatje niet van start met een intro, maar meteen met de volwaardige track Reinvented, die vooral bombastisch en vrij mainstream overkomt. Sterke songwriting en performance in deze song, dat zeker wel, maar ik mis al onmiddellijk een beetje de eigenzinnigheid die het debuut zo treffend maakte. Veel beter bevalt me dan het volgende Unstoppable, dat als eerste single een uitstekende keuze was vanwege het toegankelijke, onweerstaanbare karakter. Met track nummer drie, Inferno, wordt er begonnen met een trapsgewijze opbouw naar een meer donkere, grimmige sfeer. Inferno is een sombere power ballad die tot de betere songs van het album behoort. Tot diezelfde categorie behoort ook Your Enemy, waarin de harsh vocals wat steviger in de verf worden gezet en er een meesterlijke rol is weggelegd voor drummer Niklas Müller. Deze song is nog net iets grimmiger van aard en laat ook heel wat Evanescence invloeden horen. Op Afterlife komt Amaranthe zanger Nils Molin met Melissa Bonny meezingen. Het is de enige song waarop een gastzanger te horen is en de gelijkenis met de Amaranthe sound is hier vrij evident. Vervolgens krijgen we de erg mooie ballad, Breathe, waarin de zwaarmoedigheid haar hoogtepunt bereikt, en die verder gekenmerkt wordt door bijzonder fraai gitaarwerk. Van wat er verder op de tracklist nog te vinden is vermeld ik nog Into The Night, een snel en aanstekelijk nummer met felle harsh vocals en subliem keyboardspel, en het afsluitende Lullaby. Deze laatste song brengt je qua songtitel overigens op het verkeerde been, want het betreft hier allesbehalve een slaapliedje, maar heeft knap drumwerk en alweer stevige grunts. 

Mijn finale conclusie over dit album hinkt een beetje op twee gedachten. Enerzijds is er zeker vooruitgang in het globale geluid en heeft de man achter de knoppen in de studio, Jacob Hansen, andermaal puik werk geleverd. Ook is er qua composities wat vooruitgang geboekt, en dan vooral bij die songs met een donkere, sombere sfeer. Aan de andere kant vind ik het erg jammer dat de groep op dit album een aanzienlijk deel van haar spontane, ongedwongen karakter heeft laten varen voor de huidige mainstream aanpak met voorspelbare links naar bands zoals Evanescence, Amaranthe en Within Temptation. Daarnaast zijn er ook een viertal tracks die toch wat teveel onder het niveau blijven van wat we bij deze groep gewoon zijn. Het is ook daarom dat de score van deze opvolger van Chapter I- Monarchy een trapje lager is dan die bij het verrassende debuutalbum. Toch blijft ook Chapter II - Legacy een aanrader voor fans van symfonische metal, want kwaliteit is er binnen deze formatie meer dan genoeg.