Cradle Of Filth - Existence Is Futile

Mede door toedoen van bands zoals Cradle Of Filth en hun Noorse collega's van Emperor en Dimmu Borgir werd het oorspronkelijk erg begrensde blackmetalgenre opengetrokken tot het toch wel veelzijdige genre dat het tegenwoordig geworden is. Dit was overigens tot ongenoegen van een deel van de old school blackmetalfans, voor wie alles wat minder extreem klinkt dan pakweg Immortal of Mayhem, te soft en te commercieel is. Het merendeel van de minder bekrompen blackmetal liefhebbers weet echter wel beter en kan de symfonische inslag op de muziek van een band als Cradle Of Filth wel smaken, en kijkt reikhalzend uit naar nieuwe releases die binnen dit subgenre worden uitgebracht. Voor hen is er goed nieuws, want sedert 22 oktober is het nieuwe album van Cradle Of Filth, genaamd Existence Is Futile, een feit.

Existence Is Futile is niet echt een conceptplaat, maar heeft als centrale thema de zinloosheid van het bestaan en de uiteindelijke ondergang van de mensheid, waarbij de filosofie van de Britse occultist Aleister Crowley nooit ver weg is. Op de track Suffer Our Dominion wordt er naar Cradle Of Filth normen wel een heel concreet statement gemaakt in verband met de besluiteloosheid van politiek en maatschappij over de klimaatproblematiek. Ook de cover art laat weinig aan de verbeelding over. Het is een werk van de Letse kunstenaar Arthur Berzinsh, die ook al de cover art deed bij de twee vorige albums, waarbij de duivel op zijn troon in de hel is afgebeeld, terwijl hij menselijke lichamen aan het verorberen is. Lezers die een beetje thuis zijn in de klassieke schilderkunst zullen ongetwijfeld de gelijkenis opmerken met het schilderij Tuin Der Lusten/ De Hel van de Nederlandse laatmiddeleeuwse schilder Jeroen Bosch.

Een album met de grandeur van Existence Is Futile gaat uiteraard van start met een bombastisch en dramatisch intro, namelijk The Fate Of The World On Our Shoulders. De eerste echte song, Existential Horror, benadrukt nog eens de veelzijdigheid van deze unieke band uit het Engelse Suffolk. Op deze track bereikt de groep het perfecte evenwicht tussen brutale riffs, meesterlijk gedoseerde tempowisselingen en gitzwarte gothic. Van de twee vooruitgeschoven singles, Crawling King Chaos en Necromantic Fantasies, vind ik vooral de tweede erg geslaagd, want het refrein nestelt zich opvallend snel in je hersenpan. Het album bevat hoegenaamd geen zwakke momenten, en om het verhaal niet al te lang te maken zal ik me verder beperken tot de hoogtepunten. Bij Discourse Between A Man And His Soul wordt het tempo aanzienlijk teruggeschroefd en verlopen een aantal passages zelfs een beetje in ballad stijl. Het is wat mij betreft misschien wel het allersterkste nummer van het ganse album. Verder zijn nog de schitterend opgebouwde tracks, The Dying Of The Embers en het al eerder vernoemde Suffer Our Dominion de zwaargewichten op dit schijfje. Maar of de band nu tekeer gaat als een razende orkaan, of eerder naar binnen glipt als een venijnige sluipmoordenaar, feit is dat elke song op zich telkens weer veel goed uitgewerkte ideeën bevat. Het is natuurlijk voor een groot deel te danken aan het onnavolgbare stemgeluid van zanger Dani Filth dat er, ondanks het reeds dertigjarige bestaan van de groep, nog steeds geen enkele andere formatie zoals Cradle Of Filth klinkt. De verdienste van de overige bandleden, de gitaristen Rich Shaw en Ashok, bassist Daniel Firth en drummer Marthus, is echter minstens even groot. En dan is er ook nog nieuwkomer Anabelle Iratni, die de keyboards verzorgt en bovendien met haar spookachtige zang een nachtelijk deken van pure gothic op zowat elke song gooit.   

Met dit fantastische nieuwe visitekaartje kunnen we alweer beginnen uitkijken naar de komende optredens van Cradle Of Filth. Deze zomer stonden ze nog op de affiche van het Alcatraz festival, maar dat concert werd in extremis gecanceld. Hoe mooi zou het niet zijn mocht de groep nog worden toegevoegd aan de line-up van het festival in Kortrijk voor de editie 2022, het is een wens die ik stilletjes koester.