Trivium - In The Court Of The Dragon

Bij het begin van hun carrière werd de Amerikaanse band Trivium wel eens 'the next Metallica' genoemd. In hoeverre dat op puur muzikaal vlak geldt laat ik ieder voor zichzelf uitmaken, maar wat carrière verloop betreft zijn er wel wat gelijkenissen tussen beide bands. Net als Metallica kende Trivium een explosieve start en kregen ze vooral met de albums die volgden op hun debuutplaat een grote aanhang. Daarna begon door toedoen van een aantal mindere schijfjes, met als dieptepunt Silence In The Snow (2015), de motor een beetje te sputteren. Dat had veel te maken met de toenmalige stemproblemen van zanger/ frontman Matt Heafy, waardoor hij enkel in staat was om in cleane vocals te zingen, en waardoor de sound van de band wellicht toch wat progressiever en minder heavy uitviel dan eigenlijk de bedoeling was. Met de nieuwe, dynamische drummer Alex Bent en met Heafy's stemproblemen achter de rug werd in 2017 het volgende schijfje The Sin And The Sentence opgenomen. Op dit album werd terug gekozen voor een meer thrashmetal gerichte aanpak tot grote tevredenheid van vele fans. Met de opvolger What The Dead Men Say werden de puntjes nog wat meer op de i gezet en bracht het viertal uit Orlando misschien wel hun meest gevarieerde plaat tot hiertoe. Nauwelijks zestien maanden later heeft de groep alweer een nieuw album uit, dat de titel In The Court Of The Dragon meekreeg. Deze inmiddels tiende studioplaat verscheen op 8 oktober bij het label Roadrunner Records.

Na het rustige intro X, dat wordt gekenmerkt door aanzwellende mannelijke koorzang haalt de band meteen verschroeiend uit met de titeltrack waarop Matt Heafy zijn vocale capaciteiten ten volle benut. Na de twee volgende songs, Like A Sword Over Damocles en Feast Of Fire, is het wel duidelijk dat thrashmetal opnieuw het sleutelwoord is om dit album te beschrijven. Bovenop de moddervette riffs weet Trivium bovendien op vrijwel elke song telkens weer uit te pakken met een goed in het gehoor liggend refrein. The Shadow Of The Abattoir en Fall Into Your Hands zijn twee songs waarbij de groep wat meer de epische sfeer opzoekt. Het eerste daarvan vind ik persoonlijk iets te lukraak in elkaar gezet, maar Fall Into Your Hands is een echte knaller, met een progressief, Gojira-achtig gedeelte en een einde met dezelfde orkestrale omkadering als in het album-intro X. De performance en de productie zijn indrukwekkend en benaderen simpelweg de perfectie. Een kniesoor zou dan kunnen opperen dat het allemaal te perfectionistisch en dus te weinig spontaan over komt, maar mij hoor je hierover zeker niet klagen. No Way Back Just Through laat een heerlijke blackmetal riff horen, maar is tegelijkertijd ook het meest catchy nummer van het ganse plaatje. Afsluiter The Phalanx was de tweede single uit het album en wat mij betreft ook de beste track. Behalve het geweldige drumwerk van Alex Bent valt hier ook het flitsende Iron Maiden-achtige twin-gitaarwerk op. Tussen de talrijke breaks door komen hier ook nog een keer de typische Metallica invloeden om de hoek kijken, die Trivium in hun beginperiode zo populair hebben gemaakt. En zo zijn we weer terug bij het begin van deze review, want in de muziek van Trivium is de sound van Metallica toch nooit erg ver weg.

Toch zijn Matt Heafy en zijn mannen erin geslaagd om het accent op dit nieuwe album alweer te verleggen en met wat nieuwe invalshoeken voor de dag te komen. In The Court Of The Dragon is dan ook een must voor alle thrashmetal fans, maar ook degenen die de band nooit een warm hart hebben toegedragen moeten dit plaatje toch maar eens een eerlijke kans geven.