Carcass - Torn Arteries

Tot 1993, het jaar dat hun vierde album Heartwork werd uitgebracht, kon de Engelse formatie Carcass me maar matig boeien. Het zeer extreme grindcore of goregrind genre is nu eenmaal niet echt aan mij besteed. Maar op Heartwork gooide men het roer toch enigszins om. De songs werden net iets toegankelijker, begonnen meer te klinken als melodic death metal en kregen wat meer structuur. De line-up van de band ten tijde van Heartwork was: Jeff Walker (bas/vocals), Michael Amott (lead gitaar), Bill Steer (lead gitaar) en Ken Owen (drums). Na de release van het volgende album Swansong in 1996 werd de band ontbonden en trok Michael Amott naar de Zweedse death metalband Arch Enemy. In 2007 werd, na ruim tien jaar, de draad terug opgepikt maar het duurde nog tot 2013 vooraleer de nieuwe plaat, Surgical Steel, werd uitgebracht. Surgical Steel is een erg sterk schijfje dat niet moet onderdoen voor zijn voorganger en was het eerste album met Daniel Wildling aan de drumkit, nadat hij in 2013 Ken Owen was komen vervangen. Op 17 september kwam dan, na alweer acht lange jaren, het nieuwe album Torn Arteries uit, met dezelfde bezetting als op Surgical Steel en opnieuw onder de vleugels van het label Nuclear Blast.

Carcass is vooral een eigenzinnige band, een eigenschap die je wel bij meerdere Engelse metalbands terugvindt. Cradle Of Filth, Napalm Death, Anaal Nathrakh, Venom en ook Carcass zijn allemaal Engelse groepen die vooral hun hart volgen en zich maar weinig aantrekken wat andere bands doen. Op Torn Arteries heeft Carcass alweer vermeden om iets te brengen dat sterk op de voorgaande albums lijkt, en dus is er van Surgical Steel 2.0 of Heatwork 2.0 geen sprake. Torn Arteries is een plaat waar je maar moeilijk greep op krijgt, met een aantal toppers, maar ook een paar songs die me totaal niet kunnen bekoren. Eén van de sterkhouders bij deze groep is het geweldige lead gitaarwerk van Bill Steer. Op het merendeel van de tracks wordt er, haaks op de op zich toch al moddervette riffs, subliem gitaarwerk doorheen geweven. Dit zorgt samen met de raspende, rauwe vocals van Jeff Walker voor de unieke sound die de groep al sedert zijn ontstaan kenmerkt. Met dit nieuwe album grijpt Carcass geregeld terug naar het verleden en zowat alle tracks worden besprenkeld met invloeden uit alle voorgaande releases. Zo krijg je naast de dominante thrash- en deathmetal riffs ook geregeld een streepje grindcore te horen.

De titeltrack is ook het openingsnummer en zet meteen de bakens uit voor het ganse album. We krijgen regelrechte killerriffs onder impuls van een volledig ontketende Wildling. Nog beter echter is de single Dance Of Ixtab, een rariteit met zowel lichte blues als nu-metal invloeden. Ook verre van slecht is het opzwepende Eleanor Rigor Mortis, dat ons er qua songtitel aan herinnert dat Carcass afkomstig is uit Liverpool, dezelfde stad die The Beatles als thuishaven hadden. Die laatsten scoorden een wereldhit met hun nummer Eleanor Rigby. De beste songs op dit schijfje vind ik The Devil Rides Out, met heerlijke death'n'roll invloeden die de sfeer uitstralen van de begindagen van het Zweedse Entombed, en In God We Trust, dat wordt gekenmerkt door spannende breaks en tempowisselingen. Helaas heeft Torn Arteries ook wel wat zwakke kantjes. Zo is er het veel te lang uitgesponnen Flesh Ripping Sonic Torment Limited, dat  je als luisteraar doet verzuipen in een overaanbod van onafgewerkte ideeën, en komen ook Under The Scalpel Blade en Kelly's Meat Emporium te chaotisch over om genietbaar te zijn. Verder begint ook het gebrek aan afwisseling in de monotone, raspende zang van Jeff Walker me een beetje te storen en zou er, wat mij betreft, toch wat meer variatie op dat vlak welkom zijn. Het zal de gemiddelde Carcass fan wellicht worst wezen want zij hebben met dit nieuwe album een waardige opvolger voor Surgical Steel.