Iron Maiden - Senjutsu

In 1999 vond er binnen de line-up van de populaire Britse metalband Iron Maiden een belangrijke verandering plaats. In dat jaar werd Bruce Dickinson, na een periode van ruim zes jaar afwezigheid, terug als zanger binnengehaald. Het was ondertussen duidelijk geworden dat de wankele positie van de toenmalige vocalist Blaze Bayley onhoudbaar was geworden, omdat hij niet zo goed binnen de groep lag en ook vele fans zo hun twijfels over hem hadden. Tegelijkertijd werd ook gitarist Adrian Smith terug ingelijfd, terwijl zijn vervanger, Janick Gers, ook gewoon mocht aanblijven. En zo ging Iron Maiden vanaf dan met drie gitaristen aan de slag. Behalve de reeds genoemde namen maken nog drie andere leden deel uit van de line-up: bandleader en bassist Steve Harris, gitarist Dave Murray en drummer Nicko McBrain. Deze bezetting onderging tot op vandaag geen veranderingen meer, hetgeen er zeker toe bijgedragen heeft dat de band een sterke, stabiele koers vaart. Van 2000 tot 2015 bracht de groep nog vijf albums uit, waarvan ik Dance Of Death (2003) en The Book Of Souls (2015) tot de beste reken, alhoewel er op dat laatste schijfje wel een paar tracks staan die door hun langdradigheid wat verveling opwekken. Sinds 3 september ligt dan het nieuwe, ondertussen zeventiende, studioalbum in de winkel en is het lange wachten eindelijk voorbij.

Je moet het maar doen om als legendarische band gedurende bijna twee jaar een volledig stilzwijgen te behouden over een reeds opgenomen plaat. De vrees voor lekken via het internet moet ongetwijfeld permanent aanwezig geweest zijn, maar de groep slaagde erin om, op een paar vage geruchten na, het nieuwe album af te schermen, tot men halfweg juni van dit jaar het moment juist achtte om het nieuws naar buiten te brengen. Net zoals bij The Book Of Souls werd de nieuwe plaat, Senjutsu, opgenomen in de Guillaume Tell Studio in Parijs, was Kevin Shirley de producer van dienst en gaat in de cover-art opnieuw alle aandacht naar de Maiden-mascotte Eddie.

Senjutsu gaat van start met de titeltrack, waarin tribale drums een hoofdrol spelen. De opbouw van dit nummer is subliem, Dickinson blijkt bijzonder goed bij stem te zijn en de gitaarsolo's vallen in op het ideale moment. Daarna is het de beurt aan de twee vooruitgeschoven singles, namelijk Stratego en The Writing On The Wall. Stratego doet enigszins terugdenken aan het nummer Powerslave en is net als Days Of Future Past één van de kortere tracks van dit plaatje. Bij The Writing On The Wall wordt er door de band voor het eerst gebruik gemaakt van een southern rock riff.  Niet dat Maiden hier nu opeens op Lynyrd Skynyrd gaat lijken, maar het vormt wel een positieve input voor de variatie op dit album. Vervolgens komen we bij Lost In A Lost World, dat samen met The Time Machine qua compositie en opbouw tot de knapste songs behoort. Iron Maiden is een band die maar zelden achterom kijkt en consequent de weg blijft vervolgen die men is ingeslagen, ook al koestert een deel van de fans de hoop dat de groep ooit nog eens een album maakt in de trend van The Number Of The Beast of Powerslave. De jeugdige jaren van deze ijzeren dame liggen al een tijdje in het verleden, ze is nu van middelbare leeftijd, en gedraagt zich daar ook naar. Muzikaal vertaalt dat zich in minder snelheid en felheid en in meer statigheid en bedaardheid. Ook Dickinson zoekt inmiddels niet meer zo vaak de hogere regionen op, iets wat het geheel toch wel ten goede komt. De geduldige manier waarop The Time Machine is opgebouwd, met een rustig begin dat vervolgens via diverse gitaarsolo's naar een climax gaat om daarna weer in alle rust te eindigen, is nog het beste bewijs dat deze formatie nog lang niet aan het einde van zijn Latijn zit. Darkest Hour is een complexe ballad die dezelfde sfeer uitstraalt als het wondermooie Coming Home uit het album The Final Frontier. De laatste drie tracks zijn allen van de hand van Steve Harris en hebben elk een speelduur van meer dan tien minuten. In Death Of The Celts zijn Keltische folk-elementen verweven, en zowel The Parchment als Hell On Earth zijn epische tracks met erg veel flitsend gitaarwerk en een erg goed op dreef zijnde Bruce Dickinson.

Alle criticasters ten spijt, vind ik dit zeventiende studioalbum van Iron Maiden zeer geslaagd. De composities zijn als vanouds sterk, het gitaarwerk is over de ganse lijn subliem, en de zang van Dickinson past perfect in de lichtjes veranderende sound van de groep.