Wolves In The Throne Room - Primordial Arcana

Cascadia is een zogenaamde bioregio, in het westen van het Noord-Amerikaanse continent, die een deel van Canada en een deel van de Verenigde Staten overlapt. De Cascadiaanse beweging streeft naar meer autonomie en voert respect voor de natuur en voor de oorspronkelijke culturen, die reeds aanwezig waren voor de kolonisatie, hoog in het vaandel. Cascadia is ook de voornaamste inspiratiebron voor de muziek en thematiek van de band waarvan hier het zevende studioalbum wordt besproken, namelijk Wolves In The Throne Room.

Deze groep werd in 2002 opgericht door de broers Nathan en Aaron Weaver, en gebruikt als thuishaven een blokhut ergens diep in de wouden van de Amerikaanse staat Washington. De muziek die de band voortbrengt wordt omschreven als atmosferische (of ook wel ambient) black metal, en alle platen die tot hiertoe door hen werden uitgebracht werden door de internationale media enthousiast onthaald. De invloeden van hun Europese voorgangers zoals Emperor en Bathory klinken steevast in de sound van Wolves In The Throne Room door, maar de band slaagt er telkens in om een erg grote eigen inbreng in hun songs te injecteren. In 2017 bracht de groep het album Thrice  Woven uit, hun naar mijn mening beste schijfje tot hiertoe. Songs zoals Born From The Serpent's Eye en The Old Ones Are With Us zijn heerlijke symfonieën waarin meesterlijke soundscapes samenvloeien met woeste black metal elementen, en die vergezeld zijn van teksten waarin de voorliefde van de band voor de ongerepte natuur geheel in doordringt.

Kan het album Thrice Woven door de groep zelf nog overtroffen worden? Persoonlijk denk ik van niet, en nadat ik het nieuwe plaatje, dat sedert 23 augustus beschikbaar is, een voldoende aantal keer heb kunnen beluisteren, denk ik ook niet dat dat de intentie van de band zelf was. Primordial Arcana is gewoon een nieuw hoofdstuk in het verhaal van een formatie die steeds verder evolueert. Het album trapt op een furieuze manier af met Mountain Magick. Het bombastische gehalte op deze track is hoog, en dat roept, samen met het intensieve gebruik van blastbeats, herinneringen op aan de beginperiode van Dimmu Borgir. Vervolgens wordt er qua intensiteit trapsgewijs wat teruggeschakeld met eerst Spirit Of Lightning, waarvan de melodie zich verrassend snel in je hoofd nestelt, en daarna het wat langzamere, slepende Through Eternal Fields. De vocalen zitten vrij diep in de mix en blijven gedurende het ganse schijfje eerder op de achtergrond, mede daardoor blijft het globale geluid toch nog enigszins trouw aan de originele black metal sound uit de beginjaren van dit genre. Het belangrijkste verschil zit hem natuurlijk in de meer atmosferische en symfonische aanpak, maar ook in de moeite die de band zich getroost om een erg zuiver geluid te creëren, waardoor het op elke track echt genieten geblazen is. Dat Wolves In The Throne Room eigenlijk nooit tweemaal exact hetzelfde doet, blijkt nogmaals uit het volgende nummer, Primal Chasm (Gift Of Fire), waarin het ritme voor een zowaar ietwat groovy karakter zorgt. De song met het hoogste ambient gehalte is zonder twijfel Underworld Aurora, een track die zich het beste laat beluisteren met de hoofdtelefoon en na het invallen van het duister. Vooraleer het instrumentale en door keyboards gedomineerde Eostre het plaatje mag afsluiten, krijgen we eerst nog de epische track Masters Of Rain And Storm te horen. Met een speelduur van bijna elf minuten is dit het langste nummer van het album, en tussen de venijnige riffs en blastbeats door verschuilen zich schitterende breaks met zweverig keyboardspel en akoestisch gitaarwerk.

Hoewel Primordial Arcana op puur compositorisch vlak niet kan tippen aan zijn voorganger uit 2017, komt de band met dit plaatje andermaal toch weer erg sterk voor de dag. Bovendien werd de productie deze keer volledig in handen genomen door de groep zelf, en hebben Nathan en Aaron Weaver, samen met het inmiddels derde bandlid Kody Keyworth, ook op dat vlak baanbrekend werk verricht.