Powerwolf – Call of the Wild

Powerwolf, de Duitse grootheden van de symfonische powermetal, brengen een achtste album uit. God en klein Pierke zulllen het geweten moeten hebben: de campagne die Napalm Records voor dit vijftal uittrekt zal dan ook een aardige duit gekost hebben. Call of the Wild is de naam van de verzameling van elf incantaties voor de nieuwe heilige metalmis. Metalfans die deze metalmis al eens live hebben mogen meemaken weten het al: het publiek lust Powerwolf als zoete koek. Powerwolf weet hoe het een geweldige show moet opzetten, waarbij de interactie van het publiek de nummers de hoogste instuwt. Welke veranderingen heeft Powerwolf voor ons in petto op zijn achtste album?

Recensie na de eerste vijf luisterbeurten:

Veranderingen? Niks, nul, nada, rien, nothing, 沒有什麼!!! Het kopieergedrag van Powerwolf is dermate erg, dat ik met het idee speel om mijn recensie van The Sacrament of Sin klakkeloos over te nemen en de titel van het zevende album gewoon te veranderen in Call of the Wild – alleen om een statement te maken.

Powerwolf wijkt geen micrometer af van de beproefde formule die vanaf Return in Bloodred te horen was. De succesformule die hun grootste hits heeft uitgespuwd wordt wederom tot de kern uitgemolken. Deze songwriting perfectioneren, bijstellen of verder uitwerken wordt geschuwd met een koppigheid waarvoor een steenezel respect zou hebben. De spons van het voorgaande succes wordt tot op de laatste druppel uitgewrongen. Powerwolf kleurt netjes binnen de lijnen die het voor zichzelf heeft uitgetekend op de voorgaande zeven albums. Afwijken van dit patroon lijkt wel bestraft te worden met een gruwelijke dood. Geen enkel nummer op deze plaat klinkt origineel; ze zijn allemaal inwisselbaar met de nummers van de voorgaande platen. Powerwolf waagt zich op geen enkel moment van het uitgesleten pad. De fans die hadden gehoopt dat Powerwolf zijn muziek zou laten evolueren met nieuwe invloeden zijn eraan voor de moeite. Call of the Wild is een imitatie van al het voorgaande werk.

Recensie na de tiende luisterbeurt:

Ik merk dat ik meezing met de refreinen terwijl ik kook. Ik wok Faster Than The Flame de groentjes klaar. De Beast Of Gévaudan is al in reepjes gesneden en wordt gekruid met Varcolac en ik Dans Met De Doden onderwijl. De keukenschort om mijn lijf geslagen als een provisorisch priesterkleed, het grote koksmes in de hand als microfoon. Er is ergens een moment waarop de o zo herkenbare muziek in je schedel blijft zitten en je in verroering brengt. Ja, je hebt de nummers allemaal al wel eens gehoord, de originaliteit is zo goed als nul en als Powerwolf moest betalen voor zelfplagiaat, dan waren ze waarschijnlijk niet uit de kosten geraakt.

Op het moment dat de muziek je heeft betoverd, denk je: godverdomme, die Duitse rakkers hebben het weer gedaan. Dan denk je niet aan het feit dat Blood For Blood (Faoladh) klinkt als het kleine broertje van Incense And Iron, maar dan merk je dat de grote krakers op dit album toch iets uitdagender zijn dan je eerst dacht en niet onmiddellijk hun geheimen prijsgeven. Neem nu Beast of Gévaudan waar de zang en het refrein toch iets uitdagender is en het middengedeelte iets epischer is door de opzwepende orkestraties van Falk Maria Schlegel en de toegevoegde koorzangen. Ook in Undress To Confess – het gebruikelijke seksueel getinte nummer – gebruikt men deze elementen, waardoor dit nummer een episch randje krijgt.

Op het bonusschijfje Missa Cantorem heeft Powerwolf voor de fans pas echt de armen uit de mouwen gestoken. Hier zijn de Duitse wolven erin geslaagd om de crème de la crème van het metallandschap uit te nodigen en de bekendste hits door de zangers en zangeressen te vertolken op de muziek van Powerwolf zelf. Met Alissa White-Gluz, Johan Hegg en Johannes Eckerström zijn er drie screamers aanwezig, die elk met hun bekende stem de muziek een agressieve rand geven. Ralf Scheepers die de perfecte kandidaat is voor, en een puike prestatie neerzet op Sanctified With Dynamite. Resurrection By Erection dat bijna letterlijk op het lijf is geschreven Christopher Bowes. Kiss Of The Cobra King dat een gotisch tintje krijgt van Chris Harms. Zonder enige twijfel kan ik stellen dat Call of the Wild zónder Missa Cantorem een regelrecht gebrek is in de albumcollectie van de fans. Als je toch je zuurverdiende centjes spendeert aan dit achtste album, zorg er dan voor dat je de deluxe versie koopt mét deze bonusdisk.

Om in de stijl van Powerwolf en eerder uitgebracht werk te blijven, kopieer ik gewoon de score van de voorgaande recensie. Metalfans die Powerwolf op voorgaande albums hebben opgegeven of metalfans die graag uitgedaagd worden, zullen aan Call of the Wild niets hebben. Fans van de band kunnen op beide twee oren slapen: Powerwolf brengt letterlijk wat je van hen kunt verwachten en dat is hoogstaande symfonische powermetal. Het is aangeraden om het album mét de bonusdisk Missa Cantorem aan te schaffen.

Call of the Wild kende een release op 16 juli via Napalm Records.