Fear Factory - Aggression Continuum

Vorig jaar kende de Amerikaanse industrial metalband Fear Factory haar dertigjarig bestaan, maar veel redenen om dat te vieren waren er niet. Allereerst was er natuurlijk de corona crisis, maar daarnaast werd in september van dat jaar het definitieve vertrek van hun zanger Burton C Bell aangekondigd, dit na een reeks aanslepende meningsverschillen met gitarist en co-frontman Dino Cazares. Aldus blijft enkel Dino Cazares over als origineel lid van Fear Factory, want hij en Burton C Bell waren in 1990 de stichtende leden van deze formatie. Door middel van erg strakke riffs, onafscheidelijke blastbeats en een afwisselend gebruik  van grunts en cleane zang creëerde Fear Factory van meet van af aan een opmerkelijk eigen geluid waarmee men een groot aantal onvergetelijke songs voortbracht zoals Linchpin, Replica en Shock, om er maar enkele te noemen. Helaas bleef men vervolgens veel te lang uit dezelfde trukendoos graaien, waardoor de songs vanaf pakweg het album The Industrialist (2012) steeds meer uit riffs en ideeën bestonden die voordien ook al eens gebruikt waren. Dat die grabbelton nu echt wel leeg gegraaid is blijkt ook weer uit het nieuwe plaatje, Aggression Continuum, dat op 18 juni door het label Nuclear Blast op de markt werd gebracht, en dat tevens ook het laatste album met Burton C Bell achter de microfoon is. 

Dat het met dit nieuwe schijfje niet echt de goede kant op gaat blijkt reeds bij de eerste drie tracks, Recode, Disruptor en de titeltrack. Het zijn stuk voor stuk songs die op een eerder routineuze manier en met gerecycleerde riffs in elkaar zijn gezet. Daarna volgt er met Purity een lichte kentering. Dit nummer heeft naar Fear Factory normen erg melodieuze passages, maar houdt verder wel vast aan de vertrouwde sound. De track die wat mij betreft nog het best uit de verf komt is Fuel Injected Suicide Machine, de tweede single uit het plaatje, en een song die lichtjes chaotisch in elkaar zit, maar door het vakmanschap van de heren toch nog tot een coherent geheel werd gesmeed. Ook track nummer zes, Collapse, mag er zeker zijn omdat hier nog eens als vanouds de onweerstaanbare combinatie van de opzwepende staccato riffs met de blastbeats optimaal klinkt. Helaas gaat het vervolgens terug naar af, en wordt er gewoon verder gegaan op de platgetreden paden die sedert de albums The Industrialist en vooral Genexus (2015) elke vernieuwing in de weg staan. Het schijfje wordt afgesloten met End Of Line, een in dit geval zeer toepasselijke songtitel, want hoe je het ook draait of keert, Fear Factory staat voor een nieuwe, uitdagende periode. Het vervangen van Burton C Bell zal geen sinecure worden, want hij was toch vooral een voortreffelijke zanger, die bovendien erg goed paste bij de sound van deze band. Ik ben razend benieuwd wie de opvolger van deze zanger gaat worden, maar daarnaast hoop ik ook dat in de toekomst het muzikale concept van deze groep eens wat verse zuurstof toegediend zal krijgen, en dat er terug wat frisse ideeën de kop zullen opsteken.

Toch kunnen we gerust stellen dat de trouwe fans niet teleurgesteld zullen zijn met dit nieuwe songmateriaal. De band blijft vooral doen waar ze goed in is, al blijven verrassingen of nieuwe invalshoeken volledig uit.