Go Ahead And Die - Go Ahead And Die

Sinds het ontstaan van de Braziliaanse thrashmetal band Sepultura in 1984 reken mezelf tot de grote schare fans van Max Cavalera. Ik weet natuurlijk ook wel dat de man ondertussen al lang niet meer zo vernieuwend is als destijds, en ik ken ook wel wat mensen die hem inmiddels de rug hebben toegekeerd, maar hij blijft voor mij toch één van de meest iconische figuren in de extreme metal scène. Go Ahead And Die is één van de vele bands waaraan Max Cavalera zijn medewerking verleende, al moet in dit geval de meeste eer worden toegekend aan zijn zoon Igor Amadeus, die het echte initiatief nam en de motor achter dit project vormt. Behalve Igor Amadeus en Max wordt deze band nog aangevuld door drummer Zach Coleman, die ook bij de formidabele Amerikaanse doommetal band Khemmis actief is. Het gelijknamige debuut van Go Ahead And Die werd op 11 juni uitgebracht door Nuclear Blast Records.

Het gitaarwerk op dit album werd netjes verdeeld tussen vader en zoon, terwijl deze laatste ook voor het baswerk zorgde. Igor Amadeus deed ook een heel deel van de zang, maar alsof één Cavalera brulboei nog niet volstaat, deed ook vader Max een behoorlijke duit in het zakje. Afwissend spuwen ze met hun typerende grunts behoorlijk politiek-getinte teksten uit. Die gaan onder meer over politiegeweld, de onderdrukking van minderheden en het uitzichtloze bestaan van een groot deel van de mensheid. Bij de ritmesectie domineert het ronkende basgeluid, dat van een stevige portie groove is voorzien, en dat drummer Zach Coleman ertoe in staat stelt de vele tempowisselingen vlekkeloos te laten verlopen. Verder hoeven we hier niet te zoeken naar complexe composities of gelaagde songstructuren, alles is geweldig 'straight in the face', en zelfs aan gitaarsolo's werd er hier zo goed als geen aan dacht besteed. Volgens de groep zelf spruit de inspiratie voor dit schijfje grotendeels voort uit invloeden van de thrash- en deathmetal uit de vroege jaren 80, en dan met name van Celtic Frost maar tijdens het beluisteren van het plaatje schieten me evengoed namen als Carcass, Discharge en Slayer te binnen. Na de opener Truckload Full Of Bodies, dat op tekstueel vlak geïnspireerd is door de hallucinante corona situatie vorig jaar in Noord-Italië, komen we met Toxic Freedom al meteen tot één van de hoogtepunten. Een onheilspellende gitaarriff, een tempo dat afwisselend aanzwengelt en weer vertraagt, en twee uitzinnig gruntende zangers, meer is soms echt niet nodig binnen dit genre. Isolated/ desolated wordt gekenmerkt door doom riffs en gaat vervolgens verder als compleet losgeslagen punkmetal. Mijn favoriete track is Punisher, een erg explosieve cocktail van death- en doommetal. Het refrein bij deze song laat geen twijfel over de niet al te optimistische kijk van de Cavalera's op deze wereld; 'Life Despises You, Death Denies You', veel meer wanhoop kun je in zo'n kort slagzinnetje niet vervatten. Tot slot geef ik als luistertips ook nog de titeltrack Go Ahead And Die en het afsluitende Roadkill mee, al wil dat helemaal niet zeggen dat de nummers die ik hier niet heb toegelicht veel moeten onderdoen.

Als de laatste seconden van Roadkill zijn weggetikt, blijf je als luisteraar compleet murw geslagen achter met visioenen van gigantische mosh pits en walls of death in het hoofd, hetgeen er natuurlijk enkel op wijst dat de muziek op dit schijfje uitstekend haar werk heeft gedaan.