Flotsam And Jetsam - Blood In The Water

In 1986 verschenen er een aantal regelrechte metal klassiekers waaronder Master Of Puppets (Metallica), Somewhere In Time (Iron Maiden) en Reign In Blood (Slayer). Daarnaast werd in datzelfde jaar het debuutalbum, Doomsday For The Deceiver, van de Amerikaanse thrashmetalband Flotsam And Jetsam uitgebracht en ook dat sloeg in als een bom. Eén van de stichtende leden van deze band uit Arizona was Jason Newsted, die later in 1986 door Metallica werd aangetrokken om Cliff Burton, de bassist die in september van dat jaar bij een busongeval om het leven kwam, te vervangen. De overige kernleden, die sinds het ontstaan van de groep zijn overgebleven en nog steeds de muzikale koers bepalen zijn gitarist Michael Gilbert en zanger Erik Knutson.

Na hun debuutplaat bracht Flotsam And Jetsam met een vrij grote regelmaat nog twaalf studioalbums uit waaronder ik No Place For Disgrace (1988) en het titelloze schijfje uit 2016 tot mijn favorieten reken. Op dat laatste album vinden we de onder meer de track Iron Maiden terug. Het gaat hier om een eigen compositie (dus geen cover), die op muzikaal vlak als een hommage kan gezien worden aan de beroemde Britse band, en dat is meteen ook de sterkte van de sound van Flotsam And Jetsam. De stijl van deze formatie is in principe thrashmetal, maar dan stevig verrijkt met elementen uit de New Wave Of British Heavy Metal, een stroming waartoe ook Iron Maiden behoort. De zang van Erik Knutson is over de ganse lijn clean en zoekt geregeld de hogere regionen op, en past zo erg goed bij de snelle, melodieuze thrashmetal van de groep. Blood In The Water is inmiddels hun veertiende plaat en wordt op 4 juni door het label AFM Records uitgebracht.

Het schijfje opent furieus met de titeltrack, die alle aspecten van een sterke Flotsam And Jetsam song bevat, maar die misschien nog net wordt overtroffen door de volgende track Burn The Sky. Tijdens A Place To Die en The Walls treden de wat meer klassieke heavy metal invloeden op de voorgrond, en vooral deze laatste song kan zich alweer meten met het betere Iron Maiden werk. Dat de groep ook wel raad weet met heavy ballads hebben ze in het verleden al meermaals bewezen, en deze keer doen ze dat met het nummer Cry For The Dead, één van de hoogtepunten van dit plaatje. Toch wordt het allerbeste tot het laatst gehouden want het afsluitende Seven Seconds 'Till The End Of The World is naar mijn mening niet enkel de beste track van dit album, maar tevens één van de sterkste nummers uit hun ganse repertoire. De overige zes songs zijn stuk voor stuk wel erg goed, maar verschillen onderling niet zo erg veel van elkaar. Daar ligt dan ook mijn enige, maar niet onbelangrijke vorm van kritiek, namelijk dat er op dit schijfje opnieuw wat teveel tracks staan die onderling inwisselbaar zijn. Los van dat blijft Blood In The Water een dijk van een plaat waaraan de fans erg veel plezier zullen beleven.