Gojira - Fortitude

Een nieuw album van Gojira is toch altijd weer iets om naar uit te kijken. Bij elke nieuwe plaat die dit Franse viertal uitbrengt worden er subtiele nieuwe invalshoeken gecreëerd waardoor deze band op de meeste andere groepen een stapje voorblijft. Het is dan ook steeds minder zinvol om de stijl van Gojira nog te willen onderbrengen in een bepaald subgenre, en ook bespaar ik mezelf de moeite om nog uit te vissen welk van hun nu zeven albums het beste is, en welke het eventueel wat minder sterke. Elk van de voorgaande schijfjes was telkens weer een schot in de roos, en het ziet er naar uit dat ook Fortitude, dat op 30 april verscheen, moeiteloos tot een klassieker zal uitgroeien.

Opvallend bij deze formatie is dat sinds 2001, het jaar van de release van hun debuutalbum Terra Incognita, er geen enkele bezettingswissel heeft plaatsgevonden. Behalve de gebroeders Duplantier, Joe (zang, gitaar) en Mario (drums), maken bassist Jean-Michel Labadie en gitarist Christian Andreu al die tijd deel uit van de band en vormt deze hechte vriendschap de basis voor het uitstekende samenspel binnen de groep. In hun teksten neem Gojira het veelal op voor de strijd tegen de verloedering van het milieu en de ecologische druk van de mens op de aarde, en daar is natuurlijk tegenwoordig heel wat over te zeggen. Het vorige album, Magma uit 2016, was op tekstueel vlak een beetje een buitenbeentje omdat de lyrics op dat plaatje integraal verband hielden met het verwerkingsproces van de dood van de moeder van de broers Duplantier. Wat verder ook opviel aan Magma was dat de vier meest catchy songs allemaal elkaar opvolgden aan het begin van de tracklist, terwijl de wat meer experimentele nummers op de tweede helft voorkwamen.

Op Fortitude is de opeenvolging in de tracklist een stuk beter verdeeld. De openingstrack laat al meteen horen wat de groep in petto heeft: uitstekende melodieën die vergezeld worden van vervormde gitaarpatronen en opzwepende drums. Op Amazonia protesteert men tegen de wantoestanden en de vernietiging van het Amazonewoud, waarbij tribale invloeden worden gekoppeld aan de vertrouwde Gojira sound. Another World was de eerste vrijgegeven single van deze plaat en gaat gepaard met een knappe animatieclip die je zeker eens moet gezien hebben. Hold On kent een wat te lang atmosferisch intro, maar het tweede deel van de song en vervolgens het bijzonder heftige New Found trekken dit kleine euvel weer onmiddellijk recht. De titeltrack, Fortitude, is eigenlijk een intro waarin de melodie wordt gevormd die wordt gebruikt in de volgende track The Chant. Dit tweeluik vormt een knap geheel met ook alweer een sterke tribale invalshoek. De erg goed op elkaar ingespeelde ritmesectie zorgt ervoor dat tijdens Sphinx weer alle remmen losgaan, terwijl de harsh vocals van Joe hier net iets dieper gaan dan bij de overige songs. Nog een nummer dat van te voor op het publiek werd losgelaten is Into The Storm, dat het zonder twijfel erg goed gaat doen tijdens de toekomstige concerten. De vuisten zullen hierbij massaal de lucht ingaan terwijl de band deze storm op het podium creëert. Vervolgens is het de beurt aan het enige rustpunt op Fortitude, namelijk The Trails. Op deze wat geheimzinnige, maar ook sfeervolle track zingt Joe met cleane vocals en is het tempo eerder gezapig. Afgesloten wordt er met de hardste en meest dynamische song, Grind, waarop de groep hun talent voor complexe, tegendraadse ritmes nog eens volop tentoonspreidt.  

Zoals steeds bij Gojira het geval is, moet ook dit nieuwe album een aantal rondjes gedraaid hebben om het op volle waarde te kunnen schatten. Dan wordt duidelijk hoezeer deze Fransen het evenwicht tussen heavy, proggy en groovy beheersen en in welke mate ze de trendsetters zijn van deze tijd.