Sweet Oblivion - Relentless

Sweet Oblivion is een in 2019 opgerichte band rond de Amerikaanse zanger Geoff Tate, die vooral midden jaren 80 en begin jaren 90 met zijn groep Queensrÿche furore maakte. In 2012 kwam het tot een breuk tussen de zanger en de rest van de band en twee jaar later richtte Geoff Tate de formatie Operation Mindcrime (genoemd naar de grootste Queensrÿche klassieker uit 1988) op. Daar kwam dan in 2019 de band Sweet Oblivion bovenop, waarmee Tate een duidelijke link legde met de sound van het oorspronkelijke Queensrÿche, zoals te horen was op het gelijknamige debuut. Het vervolg op Sweet Oblivion kreeg de albumtitel Relentless mee en werd op 9 april uitgebracht bij Frontiers Records.

Het schijfje gaat op een sterke manier van start want zowel opener Once Again One Sin als Strong Pressure zijn erg overtuigend met een goed op dreef zijnde Tate, en bevatten mooi melodieus gitaarwerk van Aldo Lonobile, die net als alle andere aanvullende bandleden van Italiaanse afkomst is, en die verder ook nog als gitarist actief is bij Archon Angel en Secret Sphere. Daarmee is de kous jammer genoeg bijna helemaal af, want verder is enkel de afsluiter Fly Angel Fly nog echt de moeite waard. Nummers zoals Let It Be en Wake Up Call zijn op zich verre van slecht, maar zijn tegelijkertijd ook een te krampachtige poging om toch maar zoveel mogelijk het geluid van het Queensrÿche van weleer boven te halen. Dat men daar maar erg gedeeltelijk in slaagt is naar mijn gevoel te wijten aan het feit dat men bij deze band  geen songwriter van het kaliber Chris DeGarmo, die tenslotte toch het brein was achter de meest succesvolle Queensrÿche hits, in huis heeft. In plaats van zo terug te willen vallen op die nostalgische gevoelens zouden Tate en zijn toch wel getalenteerde groep er naar mijn mening beter aan doen om zich op nieuwe invalshoeken te focussen en iets fris en nieuws te creëren, iets waar ze zonder enige twijfel toe in staat zijn. Jammer genoeg kent dit nieuwe album ook nog twee echt zwakkere songs namelijk Aria en I'll Be The One. Het op zich niet eens zo slechte Aria wordt volledig om zeep geholpen door het feit dat het integraal in het Italiaans gezongen is. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Duits, Spaans of Zweeds vind ik Italiaans geen echt geschikte taal voor metal, maar dat is natuurlijk een persoonlijke interpretatie. I'll Be The One , tenslotte, is gewoon een ontzettend flauwe ballad zoals er in de vorm van de track Disconnect ook al één op het debuutalbum te vinden was.

Het zou niet fair zijn om dit nieuwe plaatje als zwak te omschrijven, maar van een formatie met dergelijk talent in de rangen zou je gewoon meer durf en meer zin voor avontuur mogen verwachten. Diehard fans van Geoff Tate zullen waarschijnlijk dan weer wel in hun sas zijn met dit nieuwe werk.