Evanescence - The Bitter Truth

In september 2019 werd een Europese tournee aangekondigd waarbij de befaamde female fronted bands Within Temptation en Evanescence hun krachten zouden bundelen en daarbij ook twee keer Brussel zouden aandoen. Alhoewel ik van geen van beide groepen specifiek fan ben, leek het me toch een interessante affiche, en ik had dan ook al snel mijn kaartje gekocht. Ondertussen werden de optredens om de alom bekende reden al tweemaal uitgesteld, zodat ze nu voorlopig gepland staan voor 27 en 28 september van dit jaar.

Evanescence werd in 1995 in de Amerikaanse staat Arkansas opgericht, maar het duurde tot 2003 vooraleer ze hun debuutalbum, Fallen, uitbrachten. Dat album zorgde er samen met de opvolger The Open Door voor dat de carrière van Evanescence als een komeet omhoog schoot. De sound van de band wordt grotendeels bepaald door frontzangers Amy Lee, die behalve voor de zang ook instaat voor de keyboards en de songwriting van het leeuwendeel van de nummers. Dat Evanescence als band geen al te productieve groep is mag blijken uit het feit dat ze, ondanks hun 26-jarig bestaan, met het nieuwe album The Bitter Truth nog maar aan hun vierde volwaardige studioplaat toe zijn. Bovendien is er tussen het uitbrengen van hun laatste schijfje, het gelijknamige Evanescence, en het nieuwe, een tijd verstreken van ongeveer tien jaar. Dat is uiteraard een erg lange pauze, en dus kan de band maar beter uitkijken dat ze hun bandnaam (evanescence betekent zoiets als vervaging) niet te zeer van toepassing op zichzelf brengen. The Bitter Truth zag het levenslicht op 26 maart, en werd bij ons onder beheer van Sony Music uitgebracht.

Het was bij mij pas bij de vijfde luisterbeurt dat ik het nieuwe schijfje echt naar waarde heb kunnen schatten, en de vorige luistersessies waren dan ook nodig om een aantal twijfels weg te nemen. Die twijfels waren er alvast niet voor de eerste twee songs, Broken Pieces Shine en The Game Is Over, die volgen op het openingsintro Artifact/ The Turn. Beide tracks hebben een krachtige baslijn die wordt aangevuld met accuraat, dynamisch drumwerk en vormen een sterk framewerk waaraan Amy Lee met haar charismatische stemgeluid haar sombere teksten kan ophangen. Het volgende Yeah Right roept wel wat dubbele gevoelens op. Het nummer start met een vrolijk deuntje, hetgeen de variatie wel ten goede komt, maar anderzijds kun je je afvragen of deze song wel op dit album thuishoort. Feeding The Dark heeft opnieuw een lekkere drive, en de heavy ballad Wasted On You zal het ongetwijfeld goed doen bij een breder publiek, maar is wat mij betreft één van de eerder matige tracks. Het heerlijk heavy en donkere Better Without You en het krachtig gedeclareerde Use My Voice behoren dan weer wel tot de sterkste songs. Far From Heaven is de gevoeligste track op het plaatje en heeft ook de mooiste lyrics. Het begrip catharsis loopt als een rode draad doorheen dit album, en zo is er naast de zwaarmoedigheid en frustratie ook ruimte gelaten voor de hoop en de zekerheid dat alles uiteindelijk goed komt. Een duidelijke boodschap in deze benarde corona tijden, lijkt me. 'What if I can't see your light anymore, cause I've spent too long in the dark', is zo'n typische zinsnede waarin Amy Lee haar verduisterde ziel bloot legt. Deze Amy Lee is uiteraard weer degene waar het allemaal om draait op dit album, want met haar zo typerende sopraanzang beheerst ze met gemak elke song. Op Part Of Me krijgen we nog een prachtige melancholische melodie te horen die is verweven in de krachtige ritmesectie. De twee resterende songs, die ik nog niet heb vermeld, Take Cover en het afsluitende Blind Belief, behoren naar mijn gevoel dan weer tot de mindere op dit schijfje.

Alles samen is The Bitter Truth een ietwat wisselvallig plaatje geworden, dat uiteindelijk wel op een positieve manier in balans is. En nu maar hopen dat de geplande tournee met Within Temptation eindelijk kan doorgaan, en dat we niet opnieuw tien jaar moeten wachten op nieuw songmateriaal van Evanescence.