Orden Ogan – Final Days

De Duitse powermetalband Orden Ogan komt in 2021 – vier jaar na Gunmen – met zijn zevende full-length Final Days op de proppen. Orden Ogan is een hardwerkende band. Elk album komt met een nieuw thema, nieuwe matchende outfits, sfeervolle videoclips en artwork in de stijl van dat thema. Na het Wilde Westen (Gunmen), monsters in moerassen (Ravenhead) en apocalyptische ijswerelden (To The End) gaat Orden Ogan op Final Days de scifi-toer op.

Ordan Ogan kent wel wat wissels in de bandbezetting ten opzichte van Gunmen. Sebastian “Seeb” Levermann hing in 2019 zijn gitaar in de wilgen en liet zich in 2020 door de nieuwe gitarist Patrick Sperling vervangen. Ook voormalig bassist Niels Löffler wisselde van instrument en speelt op Final Days gitaar. Voor de basgitaar trok de band in 2019 Steven Wussow van Xandria aan.

Tal van wissels in de opstelling dus. Die hebben een weerslag op de sound, ondanks dat is Final Days nog steeds onmiskenbaar een echte Ordan Ogan-plaat. Final Days trap af met Heart of The Android volgens de gekende Orden Ogan-methodiek: harde prominent aanwezige gitaarriffs en een krachtig en meezingbaar refrein waarin de bandleden Seeb komen ondersteunen. Doch horen we hier al dat Seeb iets meer op voorgrond treedt en zich minder door multipele vocalen laat ondersteunen.

In the Dawn of the AI start erg krachtig en ook hier eisen de gitaren een groot deel van de aandacht op. Om de plaat wat meer in het scifi-thema onder te dompelen krijgen de vocalen van Seeb enkele elektronische vervormingen (denk aan een soort van glitches). Gelukkig blijft dit erg beperkt, want persoonlijk hou ik er niet van. Het nummer kent strakke instrumentale stukken met futuristisch gestemde keyboards. Hierna is Inferno aan de beurt. Wat een heerlijk nummer! Het bijna radiovriendelijk nummer kent een sterk en onmiddellijk herkenbaar refrein. Wat gaat dit nummer het live goed doen!

Let the Fire Rain klinkt meer als de oudere Orden Ogan en had zo op een van de vorige drie platen kunnen staan. Op Interstellar krijgen we de eerste gastbijdrage te horen onder de vorm van Gus G op de gitaar. Dit nummer zal in mijn ogen weldra wedijveren met publiekslieveling The Things We Believe In, want Interstellar komt aardig in de buurt van dit nummer.

We zijn vijf sterke nummers ver in Final Days en op het zesde nummer Alone in the Dark is er een eerste rustpunt onder de vorm van een ballade met een tweede gastbijdrage. Ditmaal mag Ylva Eriksson (Brothers Of Metal) het duet met Seeb aangaan. Ondanks het feit dat dit een sterk en rustig nummer is, is het in mijn ogen het zwakste nummer op deze plaat, dit alleen omdat de vorige songs een torenhoog niveau kennen. Black Hole start opnieuw met ijzersterk gitaarwerk en veegt de rust van de ballade onmiddellijk van tafel. Ook dit refrein brul je na enkele luisterbeurten lustig mee.

Absolution for Our Final Days is een iets rustiger nummer dat net zoals Let the Fire Rain naar het oudere werk neigt. De voorlaatste kraker heet Hollow. Op dit nummer haalt de band nog even alles uit de kast: snelle gitaren en drummer Dirk Meyer-Berhorn die een strak ritme houdt. Opnieuw krijgen we een heerlijk nummer met een meezingbaar refrein voorgeschoteld. Als afsluiter kozen de heren voor It Is Over. Doorgaans ben ik niet echt te vinden voor trage afsluitende nummers, maar Orden Ogan leerde me dit appreciëren met magistrale Too Soon op Ravenhead. It Is Over verhaalt over de laatste radio-uitzending van de mensheid wanneer de wereld vergaat door de inslag van een asteroïde. Het is de perfecte afsluiter voor dit voortreffelijke album.

Ordan Ogan slaagt glansrijk en uitmuntend om op zijn nieuwste album vernieuwingen door te voeren en toch de herkenbare sound te behouden waarmee ze zijn groot geworden. De Duitse powermetalband kan zonder te blikken of te blozen naast andere grote namen zoals Powerwolf en Sabaton staan. Wat me brengt tot een groot punt van kritiek! Deze hardwerkende band verdient het om op affiches van de grote Belgische festivals te staan. Gedurende mijn research voor dit album ontdekte ik slechts één booking op Alcatraz in 2018 en nul plaatsen op de affiche van Graspop. Verbeter me zeker in de comments als ik een prominente plaats over het hoofd heb gezien. Een ander puntje van kritiek is het feit dat het artwork ditmaal gruwelijk lelijk is, maar laat dat vooral de pret niet bederven. And on that bombshell…

Final Days kent een release op 12 maart 2021 via AFM Records.