Samenvatting
Recensie door voorzitter op 05/03/2021- Uitgebracht door Massacre Records
- Metalfans score75
Clad In Black toont dat Helstar in bloedvorm verkeert en dan is het jammer dat dit album/EP vooral dient als vehikel om Vampiro nog eens in de picture te zetten.
Pluspunten
- Lang geleden dat Helstar nog zo fris en energiek klonk
- Heel degelijk ingespeeld en opgenomen
Minpunten
- Met een paar extra eigen nummers zouden we dit met meer overtuiging een album noemen
Een album met drie eigen nummers en drie covers. Vaak wordt dat dan een EP genoemd. Dat de Amerikaanse power/speedmetalband Helstar Clad in Black toch als album aanduidt, heeft veel te maken met wat je er als bonus bijkrijgt. Dat is hun integrale vorige album Vampiro. Het kan goed zijn dat je dat gemist hebt, want de promotie en distributie waren misschien niet wat ze hadden kunnen zijn.
Voor deze review beperken we ons tot de zes tracks van Clad in Black. Die zijn heel sterk. Helstar heeft al goede albums uitgebracht, maar de huidige bezetting moet zeker niet onderdoen voor het vroegere oeuvre. Dark Incantation (Mother of the Night) is een oerdegelijke uptempotrack met een logge intro. Echt vernieuwend is hij niet, dat geef ik toe, maar als alles juist zit, kan je ook met heel klassieke elementen makkelijk een doelpunt scoren. Powerballad Black Wings Of Solitude kon nog bekoren als langverwachte single, maar gaat gebukt onder een overload aan pathos en goedbedoelde thematiek in de lyrics. Hij breekt maar niet onder alle goede bedoelingen. James Riviera heeft op beide tracks een hoofdrol en maakt alles waar wat hij probeert. Ook de andere bandleden lijken op een wolk te musiceren. Helstar verkeerde in bloedvorm voor de opnames van Clad In Black.
Across The Raging Seas is de derde parel aan de kroon. Opnieuw met een snedig tempo. Riviera’s stem heeft hier net ietsje minder glans, maar de band doet het vuur opnieuw hoog oplaaien, met de gitaristen Barragan en Atwood als belangrijkste stokers.
De drie covers zijn goed gekozen. After All van Black Sabbath is dan misschien vooral een eresaluut aan de band van Ozzy, met hun versies van Restless And Wild van Accept en Sinner van Judas Priest laat Helstar horen dat er eigenlijk geen twijfel over is of ze in dat rijtje thuishoren.
Vampiro was een heel degelijk album: ambitieus en met het mes tussen de tanden opgenomen. Of het nodig is dat Vampiro een herkansing verdient en of dat dan moet als extraatje bij Clad in Black, dat mag elke Helstar-fan voor zichzelf uitmaken.