Epica - Omega

Het is een roerige tijd. Natuurlijk de wereldwijde pandemie, maar ook op muzikaal gebied gebeurt er genoeg. Om verschillende, treurige, redenen hoorden we nieuws over bands als Iced Earth en Delain, maar ook verschillende mooie nieuwtjes passeren de revue. Zo zijn er vele online shows gegeven door artiesten en is er veel nieuw materiaal geschreven en/of geproduceerd. In die laatste categorie valt de review van vandaag. Het nieuwe album van de Nederlandse symfonische metalgiganten Epica genaamd Omega!

Het achtste studioalbum is op 26 februari 2021 uitgegeven door het Duitse metallabel Nuclear Blast en bevat 12 nieuwe tracks. Het album is in drie variaties verkrijgbaar. De standaard 1 disc editie, een 2 disc editie met 4 akoestische tracks en een zogenaamde super-de-luxe editie met naast de twee muziek cd's, twee extra schijfjes met de instrumentale en orkestrale versies van de eerste cd. Vandaag review ik de standaard editie van Omega, die een totaal van 70 minuten aan muziek oplevert!

De intro van het album zet de toon. Met behulp van het Praag Filharmonisch Orkest creëert componist Mark Jansen meteen de bekende, epische, Epica sound die gaandeweg de eerste tracks verder gevoed word. Het samenspel tussen Mark Jansen en Simone Simons voelt vertrouwd, is goed uitgedacht en komt in mijn ogen fantastisch tot uiting bij de track Abyss of Time -  Countdown to Singularity.

Verrassingen vind je nauwelijks op deze plaat maar dat is absoluut geen gemis. Er is de nodige variatie en verschillende stijlen smelten samen. Zo is er een heavy metal track, zijn er power metal songs en is er een ballad. Daarnaast zijn er ook Oosterse invloeden op de langspeler te vinden zoals bij de tracks Seal of Solomon en Code Of Life.

Waar het vorige album (The Holographic Principle uit 2016) bij mij het gevoel opriep, dat het allemaal teveel en te druk was, is dat bij Omega niet het geval. De liedjes liggen prettig in het gehoor en de zangkoren zijn een krachtige aanvulling, zoals bij het nummer Gaia. De prachtige stem van Simone Simons, de grunts van Mark Jansen en het koor vormen een geweldige eenheid in deze track. Tevens wordt er gebruik gemaakt van een kinderkoor, zoals te horen is op de track The Skeleton Key.

Een bijzonder nummer op dit album is het progressieve Kingdom of Heaven Part 3 - The Antediluvian Universe. Met ruim 13 minuten is dit het langste liedje op het album. Tempowisselingen, prachtige zang, krachtige growls en fijne keys laten hier de progressieve kant van Epica duidelijk voor het voetlicht treden. Het nummer dat hierop volgt, is de negende track op het album, genaamd Rivers. Deze ballad is geschreven door bassist Rob van der Loo en is mijn ogen het beste nummer op het album. De muziek is betoverend goed en de stem van Simone Simons komt nergens op het album zo goed tot zijn recht als in deze track.

Met het achtste studio album levert Epica een gedegen werk af. Nergens zal je van verbazing van je stoel vallen, maar er zijn meer dan voldoende elementen die het album naar een hoger plan tillen. Het geheel is goed doordacht en steekt tekstueel goed in elkaar. Zwakke plekken kent het album niet en zaken als de zang van Simone Simons in Rivers, de Oriëntale invloeden bij bijvoorbeeld Code of Life en de koorzang in The Skeleton Key geven het album extra cachet! Een fijn album dat op alle fronten klopt, en dat de fans van Epica absoluut zal bekoren.

Simone Simons - Zang
Mark Jansen - Grunt en Gitaar
Rob van der Lee - Bass
Coen Janssen - Keyboard
Ariën van Weesenbeek - Drums
Isaac Delahaye - Gitaar