Accept – Too Mean To Die

Een echte inleiding heeft deze legendarische Duitse band niet meer nodig. Album nummer zestien heet simpelweg Too Mean To Die en is na de heropstanding in 2009 het vijfde album met Mark Tornillo achter de microfoon. Dat Wolf Hoffmann de enige resterende founding member is, zal ook niemand verbazen. Dat Tornillo het tweede bandlid is met de meeste anciënniteit, zal misschien wel wat verbazing opwekken, want de rest van de muzikanten zijn de laatste zes jaar allemaal ingewisseld, zo ook bassist Peter Baltes. Heeft Accept nog recht op een plek in het heavymetalfirmament?

Wat mij betreft wel, want Too Mean To Die heeft me aangenaam verrast. Hoffmann propt 53 minuten aan compromisloze heavymetal op deze zestiende schijf en weet me gedurende het gros van de rit te boeien. Too Mean To Die is niet Accepts hardste of snelste plaat geworden. Op sommige momenten valt het tempo weg en krijgt de basgitaar meer ruimte, zoals op het speelse The Undertaker en rustige The Best Is Yet To Come. Het zijn ook deze momenten waarop de stem van Tornillo zuiver en goed tot zijn recht komt.

Uiteraard trappen de heren het gaspedaal ook regelmatig in. Zombie Apocalypse en het titelnummer zijn hardere nummers met snelle riffs, opzwepende drums en een agressieve Tornillo. Conceptueel weten de heren me soms te verrassen. Zo handelt Zombie Apocalypse over mensen met een smartphoneverslaving en neemt Overnight Sensation de influencers op de korrel. Echter, nummers zoals Not My Problem en Sucks to Be You raken me persoonlijk minder omdat de tekst en de refreinen te zwak zijn. Het refrein van Not My Problem bestaat (traditiegetrouw) slechts uit het viermaal herhalen van de titel. Persoonlijk vind ik dit het zwakste nummer op de plaat, ondanks de retestrakke gitaarriff die dit nummer probeert recht te houden.

De muziek die Accept op Too Mean To Die brengt ligt mooi in het verlengde van de discografie van de band. Het experiment wordt geschuwd en Hoffmann doet gewoon waar hij goed in is: sterk soleren en lekkere riffs schrijven. Accept durft zijn solo’s al eens op klassieke muziek te inspireren, ook op deze plaat is dit het geval. Tijdens Symphony Of Pain snijden ze namelijk de vijfde symfonie van Beethoven aan. Dat Hoffmann uitstekende muzikanten rond zich heeft verzameld, bewijst het afsluitende, instrumentale Samson And Delilah. Dit nummer doet absoluut niet onder voor zijn tien voorgangers.

Too Mean To Die heeft me dus goed verrast, omdat ik er eerlijk gezegd ook niet echt veel van verwachtte. Accept heeft zeker nog een bestaansreden. De meeste nummers zijn goed te pruimen, zowel de snellere als de iets rustigere nummers. Het enige probleem dat ik met deze plaat heb zijn de teksten van een tweetal nummers die ik niet kan smaken. Heavymetalfans kunnen mijns inziens deze plaat probleemloos in huis halen.

Too Mean To Die kende een release op 29 januari 2021 via Nuclear Blast Records.