Splendidula - Somnus

Somnus is het derde album van Splendidula en het album waarop deze band nog duidelijker kiest voor de eigen weg. De basiselementen van sludge en doom zijn zeker nog prominent aanwezig, maar de band slaat al eens een weg in die niet altijd voor de hand ligt. Met de reeds bekende uitstapjes naar atmosferische metal en postmetal, met een gitaarsolo die nu eens naar de prog gaat en dan weer naar de space-psychedelica, met Kristien die op hoog volume klagerig Oosters zingt, … Misschien heeft zij nog het meest progressie geboekt ten opzichte van Post Mortem, of het moet zijn dat dat bij de andere muzikanten minder opvalt.

De lat lag hoog na het heel goed ontvangen vorige album Post Mortem. Sommige bands bezwijken dan onder de druk van de verwachtingen, terwijl Splendidula hier de lat nog e ven wat hoger legt. De internationale erkenning geeft deze band vleugels gegeven en het vertrouwen gesterkt. Niet dat ze nu zijn gaan experimenteren, maar ze schuwen de risico’s niet.

Splendidula speelt nog steeds met het evenwicht tussen luide en ingetogen stukken alsof de grunge opnieuw terug is, maar dan anders. Helemaal anders. Ze spelen ook vlotjes met songopbouw en spanningsbogen, zoals ze jongleren met superheldere vocalen en grunts. Overgangen klinken niet altijd organisch, maar missen nooit doel. Het is origineel en intrigerend. We horen bv. minder Tool-referenties dan op eerder werk van deze band. Het album is een klein meesterwerkje inzake compositie, met Drocht als absoluut hoogtepunt. Bijna zeven minuten netjes opbouwen in laagjes en al eens herbeginnen, zonder dat het verveelt en zonder dat je speelt wat verwacht wordt. Geweldig.

Incubus heeft een spoken word-intro in het Nederlands en ook op Drocht hoor je Kristien in het Nederlands. Net als bij die ene track in het Nederlands van Marche Funèbre op hun jongste album merk je dat de lyrics en de emotie dan toch net iets harder bij je binnenkomen als Nederlandstalige luisteraar. Het onvergetelijke contrast tussen de bijna schoolse poëzie van de intro van Incubus en de groezelige grunts van gitarist Steve die erop volgen, je moet het gehoord hebben om het naar waarde te kunnen schatten.

When God Comes Down is episch in speelduur, maar kan de verwachtingen die gewekt worden in de intro niet in elke partij volledig waarmaken. Maar dan zijn we wel heel streng in ons oordeel. Het is een track die ook zeker niet teleurstelt.