Therion - Leviathan

Tijdens het afgelopen decennium heeft de Zweedse formatie Therion eigenlijk maar één regulier album uitgebracht, namelijk Sitra Ahra in 2010. Daarnaast werd door de band in 2012 ook nog Les Fleurs Du Mal uitgebracht, een plaat die volledig gewijd was aan covers van Franstalige chansons (afkomstig van onder andere France Gall, Serge Gainsbourg en Sylvie Vartan), en in 2018 verscheen dan Beloved Antichrist, een drie uur durende rockopera van in totaal 46 nummers. Aan de hand van de twee singles, die aan het nieuwe schijfje Leviathan voorafgingen, kon al vermoed worden dat het nieuwe songmateriaal meer zou aansluiten bij de formule waarmee het succes voor deze band ooit begon. Alhoewel Therion in 1988 oorspronkelijk begon als een progressieve deathmetal band, schakelde frontman Christofer Johnsson halverwege de jaren 90 over naar een vorm van symfonische metal. Sindsdien is hun muzikale richting vrijwel onveranderd gebleven: meerstemmige vocalen, variërend van bas en bariton tot sopraan, geplaatst tegenover veelal gelaagde, soundscape- achtige composities. Leviathan is reeds het zeventiende studioalbum en wordt op 22 januari bij Nuclear Blast uitgebracht.

Na een zestal luisterbeurten ben ik tot de conclusie gekomen dat het nieuwe schijfje niet over de ganse lijn even geslaagd is, want daarvoor is er een te groot verschil tussen de sterke en de eerder matige tracks. Laat ik beginnen met de twee beste songs, degene die wat mij betreft het beste aansluiting kunnen vinden met de grootste hits van deze groep. Daaronder vallen het titelnummer, Leviathan, en Psalm Of Retribution. De zang op de titeltrack, waarbij zangeres Lori Lewis haar allerhoogste noten bovenhaalt, is hemels mooi en kadert prachtig in de gelaagde arrangementen van de song. Psalm Of Retribution is gebouwd op een krachtige, slepende riff en is qua opbouw de beste track. Ook het openingsnummer The Leaf On The Oak Of Far is erg knap vanwege het hoge powermetal gehalte. De licht vervormde vrouwelijke zang op deze song doet even hopen dat er op dit plaatje ook wat nieuwe invalshoeken te vinden zijn, maar dat blijkt verder nergens zo te zijn. Op Tuonela horen we een gezongen gastbijdrage van Marco Hietala, die onlangs zijn vertrek bij Nightwish aankondigde. Mede door hem is Tuonela een erg sfeervolle track en het is wel duidelijk dat ze hem bij Nightwish nog erg gaan missen. Ook Eye Of Algol is een sterke song die geheel past in de jarenlange traditie van de groep, en op de gevarieerde, epische afsluiter Ten Courts Of Diyu horen we vage traditioneel-Chinese klanken die de link leggen met het thema van dit nummer, namelijk het dodenrijk uit de Chinese mythologie.

Helaas bevat het plaatje ook een aantal zwakkere nummers. Zo komt Azi Dahaka ondanks de mooi toegevoegde arabesken toch niet echt overtuigend over. Met name het drumgeluid klinkt te mager in deze song waardoor er heel wat dynamiek verloren gaat. Ook Nocturnal Light en de single Die Wellen Der Zeit klinken wat inspiratieloos en iets te voorspelbaar. Het deels in het Spaans gezongen El Primer Sol, tenslotte, vind ik de zwakste track op dit album. Verantwoordelijk hiervoor zijn het erg matige refrein en de ritmesectie die ook hier niet heavy genoeg uit de verf komt.

Al bij al is de algemene balans voor dit album zeker wel positief, al kan ik me niet van de indruk ontdoen dat er toch nog heel wat meer had kunnen inzitten. Belangrijkste is natuurlijk dat er bij het nieuwe songmateriaal voldoende tracks zitten die ook live voor opwinding kunnen zorgen, en dat is zeker wel het geval.