Releaseconcert Dyscordia in De Kreun
Afgelopen weekend stelde Dyscordia, samen met Shocker en Chalice in het voorprogramma, hun derde album voor in De Kreun in Kortrijk. Bijna een thuismatch voor deze Zuid-West-Vlamingen. De zaal was al enkele weken uitverkocht. Een goed voorteken.
De Kuurnse band Shocker mocht de avond openen voor een reeds half volgelopen zaal. Het moment om zich te bewijzen. Deze band bestaat nog maar een tweetal jaren maar je merkt live wel dat het mensen zijn die al elders hun ervaring hebben opgedaan. Ze brengen eigen werk dat wat geworteld is in de klassieke heavy metal en hardrock van de jaren 70. Ik denk dan aan Deep Purple (vooral met de sound van de Roland) en Queensrÿche (de manier van zingen). De zang was goed en er zaten heel hoge passages tussen. Mooie afwisseling wanneer die gedoseerd werden gebruikt, anders lijkt het hoge gepiep wat op dat van de zanger van Cradle of Filth. Er zaten best aardige nummers tussen en qua opwarming was deze band goed geplaatst. Het geluid was voor een vroege act best aanvaardbaar, alleen de bas kletterde soms. De afsluiter Wild Shocking was van een lichtvoetigheid zoals we die van bijvoorbeeld David Lee Roth gewoon zijn. Elk zijn smaak maar ik hield meer van de snediger songs.
Chalice (de Belgische band en niet de Duitse, Amerikaanse of…) behoeft niet meer geïntroduceerd te worden me dunkt. Sedert 1998 maakt deze band death/black metal met de bassist als enig overblijvend origineel lid. Het opkomen van de band en vooral de zanger was imposant. Letterlijk en figuurlijk. Met een bebloed hemd, een bijl in de hand en een masker op zijn hoofd was de toon gezet. De band speelde snedig, de zanger declameerde, riep en gruntte in het rond. De ritmewissels gaven het soms een trashy vibe mee. Wat wel opviel was dat de zang wat minder krachtig werd naar het einde toe. Chalice speelde ook enkele nummers uit hun nieuwe ep Lost Connection. Het eerste was Why, maar dat was helaas het zwakste dat ze deze avond lieten horen. Het tweede nummer uit die ep, Dwelling, was wel goed en had een mooie opbouw met veel variatie. Al bij al een geslaagde doortocht van de band.
Daarna was het aan de hoofdact van de avond: Dyscordia. Een immens doek werd op de achtergrond gehangen. Ook nog wat bijhorende zeilen werden opgezet en toen was het tijd voor de show. Er werd meteen sterk en ferm van start gegaan met The Curse of Mediocracy. Er kwamen tussen de voorstelling van de nieuwe plaat door, ook enkele oudere nummers aan bod zoals Chthonic Star, Bail Me Out en A Perfect Day (hoewel die laatste wat licht uitviel tussen de andere nummers). Het geluid was heel goed. Castle High vond ik heel geslaagd met de mooie backing vocals en de ritmewissels. Geregeld werden de rookkanonnen aangestoken en werden er T-shirts de zaal ingesmeten (Fleddy Melculy achterna). De set was mooi opgebouwd en werkte naar een climax toe. Merry Go Round blijkt live een sterk nummer te zijn. Een blijvertje denk ik. De climax werd ingezet met Words of Fortune, het vrij harde Rage en als afsluiter een klassieker in wording: Silent Tears. Op de tonen van Rise and Cry werd er nog een foto met de zaal als achtergrond genomen en dan zat het eerste concert van de nieuwe plaat erop.
Dyscordia speelde scherp en foutloos en overtuigde met hun nieuw materiaal.
