Turilli / Lione Rhapsody – Zero Gravity (Rebirth And Evolution)

Nadat ze beiden uit het originele Rhapsody stapten, bewandelden Luca Turilli en Fabio Lione andere paden. Beide heren bleven uiteraard met elkaar in contact, onder andere voor een soort van Rhapsody-reünie. Een idee kwam bij de twee heren op: “Wat als we terug samen muziek zouden maken?” De aard van het beestje verloochent zich nooit en Lione en Turilli trommelden hun oudgediende makkers weer op: Patrice Guers (bas), Alex Holzwarth (drums) en Dominique Leurquin (tweede gitaar). Iedereen buiten Alex Staropoli – hoe de keyboardspeler het er met zijn Rhapsody-versie er vanaf bracht leest u hier. Luca en Fabio beloofden dat het deze keer anders moest zijn en doopten daarom hun plaat met de ondertitel: Rebirth And Evolution. Laat me u onmiddellijk verklappen dat daarvan niets gelogen is.

Hoewel de Rhapsody of Fire-oudgedienden voor een moderne aanpak hebben gekozen, blijft het grote geheel voor de fans zeer herkenbaar. Een album van dit kaliber geeft na één luisterbeurt niet al zijn geheimen prijs, doch wordt Zero Gravity in zijn eerste kwadrant door enkele goed in het gehoor liggende songs afgetrapt. Zo gaat Lione op D.N.A. (Demon and Angel) het duet aan met Elize Ryd (Amaranthe), wat resulteert in een zeer aangename oorwurm. Het titelnummer kent enkele interessante zang- en gitaarpartijen en is absoluut geen voorgekauwd gegeven geworden. De kracht die de gitaren en violen in het nummer uitstralen is aanstekelijk. Fast Radio Burst is een sneller en gitaargedreven nummer. Het handelt over onbekende radiogolven die astronomen hebben opgevangen, waarvoor men heden ten dagen nog geen wetenschappelijke verklaring voor heeft gevonden – zeg maar de ufo’s onder de radiogolven.

Turilli heeft in het verleden nog astrale- en sciencefictionthema’s aangesneden. Persoonlijk wordt dit thema zeer gesmaakt. Het moet namelijk niet altijd over draken en “Emerald Swords” gaan. Het thema en het artwork gaan hand in hand met de vernieuwing die de Italiaanse heren teweeg proberen te brengen. Op Decoding the Multiverse en I Am wordt de Rhapsody zelfs Bohemian en krijgen we enkele korte Freddie Mercury en Queen invloeden te horen. Op het eerste zicht/gehoor een zeer vreemd gegeven, maar toch kan de muziek (en ik) dit goed verdragen. Multidimensional kent enkele uitbundige orkestraties en snellere percussies en gitaren. Op Amata Immortale bewijst Turilli over enkele uitstekende pianovingers te beschikken. In dit heerlijke lied zingt Lione een Italiaanse tekst, waarbij hij door een koor wordt versterkt in een echt opera-achtig slot.

Arcanum (Da Vinci's Enigma) is een ander nummer van ditzelfde vaatje. Dankzij de ingenieuze orkestraties en de gelaagde vocalen zou dit nummer niet in een moderne opera misstaan. Het refrein in dit nummer is elke keer opnieuw een absolute climax. Ik kan het alle fans van symfonische powermetal aanraden. Een epische afsluiter die vraagt om op repeat te worden gezet. Kopers van de speciale editie of de LP krijger er een cover van Josh Groban bovenop (Oceano).

Het verschil tussen Turilli / Lione Rhapsody en Rhapsody of Fire is pijnlijk duidelijk na het beluisteren van de twee laatste schijfjes. Turilli en Lione brengen een album dat schittert als een diamant en Staropoli volledig in de schaduw stelt. De kwaliteit die de band brengt is torenhoog en letterlijk geen enkel nummer op Zero Gravity is inwisselbaar of overbodig. Ik durf zelfs de woorden “klassieker in wording” in de mond te nemen. Wat mij betreft: Turilli/Lione 1 – Staropoli 0