Rhapsody Of Fire – The Eighth Mountain

Rhapsody kent een lange en boeiende geschiedenis. De groep heeft door de jaren heen hard aan de weg getimmerd om aan de absolute top van het symfonische power metal genre te kunnen staan. Naast andere, inwisselbare bandleden waren er steeds drie sterke figuren die hun stempel op de muziek hebben gedrukt. Zo was Luca Turilli gitarist tot 2011, Fabio Lione zong alle voorgaande albums in en Alex Staropoli nam de orkestraties voor zijn rekening. Het is dit powertrio dat samen de klassieke albums heeft geschreven. Enkel Staropoli maakt van de originele bezetting heden ten dage nog deel uit van Rhapsody Of Fire. Enkele maanden geleden kondigde Turilli nog de stopzetting van zijn eigen band aan (Luca Turilli’s Rhapsody), maar brachten we jullie ook het schitterende nieuws dat Lione en Turrilli elkaar weer hadden gevonden en steun (lees: cash) nodig hadden voor hun nieuw project (Turilli / Lione Rhapsody). Ongetwijfeld leest u tussen de lijnen de grote vraag van uw trouwe recensent: heeft deze incarnatie van Rhapsody nog een degelijke bestaansreden en voldoende overtuiging om uw zuurverdiende eurootjes aan te spenderen?

Staropoli vond in Giacomo Voli de vervanger voor Lione. Laten we eerlijk zijn: de leegte die Voli moet vullen is groot, erg groot. Lione is een wereldzanger en sinds het begin met zijn krachtige stem een bepalend beeld van RoF geweest. Ogenblikkelijk is duidelijk dat Voli in Lione zijn meester moet kennen. Lione heeft een veel breder bereik en scala aan vocale kunsten dan Voli. Voli opereert eerder in de hogere regionen, zoals het gros van de Italiaanse power metal bands. Laat u echter door mijn woorden niet in de luren leggen, Giacomo Voli is weldegelijk een sterke en goede zanger met een eigen en uniek stemgeluid, maar hij is ontegensprekelijk niet zo sterk en zo goed als Fabio Lione dat voor Rhapsody was.

The Eighth Mountain is het twaalfde album van de band – we rekenen de heropgenomen nummers op Legendary Years uiteraard niet mee – en zou volgens de informatie het eerste luik zijn in een nieuwe saga, nl: “The Nephilim’s Empire”. Het album start met de niet echt noemenswaardige intro Abyss Of Pain, dus is Seven Heroic Deeds het eerste echte nummer. Het is een opzwepende song met veel kenmerkende Rhapsody elementen door de typische gitaarriffs, okestraties en koorzangen zoals we van de band gewend zijn. Giacomo Voli jongleert met verschillende zangstijlen, waaronder zelfs een poging tot black metal scream en castraat-hoge vocalen. De versterkende koorzangen in dit nummer klinken spijtig genoeg eerder inspiratie- en zielloos.

Master of Peace is een iets sneller en krachtiger nummer, doch nog steeds aanstekelijk dankzij het refrein dat wel eens in je hersenpan kan blijven kleven. De drums, riffs en keys vliegen je om de oren, waardoor je enkele invloeden van het Power of the Dragonflame-tijdperk voelt. De klasse van dat album wordt helaas niet gehaald. Nieuwbakken Giacomo Voli haalt wel noten waar Lord Varys jaloers op zou zijn.

Een echt vleugje Rhapsody van weleer krijg je op Rain of Fury te horen. De elementen komen allemaal op hun plaats en Staropoli eist met zijn keys een glansrol voor zichzelf op. Ook Roby De Micheli krijgt een eervolle vermelding voor zijn prachtige solo.

Het is in deze eerste drie nummers dat Rhapsody bewijst met een nieuw bezetting verder te kunnen gaan. Helaas lukt het Staropoli niet om dit gegeven een volledig album aan te kunnen, want er zijn ook enkele minder geslaagde nummers terug te vinden. Het eerste voorbeeld hiervan is het rustige White Wizard dat eerder nietszeggend is en thematisch enkel iets aan het nieuwe verhaal zal bijbrengen. Het tempo wordt teruggeschroefd op Warrior Heart en Alex' broer Manuel Staropoli komt weer voor een gastbijdrage met zijn fluit (houten muziekinstrument). Hierdoor krijgt het nummer een klein The Village Of Dwarves-gevoel, al kan men (wederom) niet aan deze klassieker tippen.

Op The Courage To Forgive worden de koorzangen helaas helemaal naar de knoppen geholpen. Het had een knap nummer kunnen worden, maar de orkestraties van Staropoli die bijna over de koorzangen werden geplakt, verpesten het effect. March Against The Tyrant kent vele Triumph or Agony invloeden en is een van de sterkste nummers op de tweede helft van de plaat. Clash Of Time is een iets meer metal-georiënteerde song, maar een tweede voorbeeld van een eerder nietszeggend nummer. The Legend Goes On is een aanstekelijk nummer en doet aan het debuut Legendary Tales denken. Het derde verwaarloosbare nummer vinden we terug in The Wind, The Rain And The Moon. Deze voorspelbare ballade had voor mijn part helemaal geschrapt mogen worden. Afsluiten doet Rhapsody sinds het debuut standvastig met een epische kraker die meestal de tien minuten overstijgt, alleen is er deze keer helaas niet echt sprake van “een kraker”. Tales of a Hero’s Fate kent wederom vreemde koorzangen die besmet zijn Staropoli’s synths. Waarschijnlijk wou de beste man er een bepaald effect mee teweegbrengen, maar ik heb er een bloedhekel aan. Voli haalt een laatste keer zijn pseudo black metal scream van de stal, maar dat kan dit nummer helaas niet meer van de ondergang redden. Helaas is het hiervoor iets te saai. Al verscheen er wel een grijns toen ik Christopher Lee de laatste woorden in dit lied hoorde spreken.

Bent u fan van de band en twijfelt u of u nog steeds een volwaardige Rhapsody Of Fire kunt horen? Mijn mond trekt in een scheve grijns die deels ja en deels neen wil zeggen. Voorlopig wil ik het Italiaanse kwintet het voordeel van de twijfel geven…