Deadrisen - Deadrisen

De term 'progressive metal' is er zo één die ik liever niet teveel gebruik. Het is me trouwens ook nooit volledig duidelijk geworden wat daar nu precies mee bedoeld wordt. Doorgaans is prog metal van toepassing op bands die complexe songs maken, die bij voorkeur zijn volgepropt met speltechnische hoogstandjes, waarbij nogal eens vergeten wordt dat een song in de eerste plaats luisterplezier moet bieden en spannend moet blijven. Een groep die zich daaraan niet 'schuldig' maakt is Symphony X, een band die ik alvast tot mijn favorieten reken, en waarvan ik hoop dat ze binnenkort nu toch eens gaan bekend maken wanneer we nieuw werk van hen mogen verwachten.. De link tussen Symphony X en Deadrisen is bassist Mike Lepond, die in beide bands speelt. Oprichter van Deadrisen is gitarist Rod Rivera, tevens gitarist bij de band Rivera/Bomma  (waarvan ik eerlijk gezegd nog nooit had gehoord). Verder zijn er nog Dan Prestup als drummer en Tony Stahl aan de keyboards. Zanger van dienst is Will Shaw, die tegenwoordig ook vocalist is bij de Amerikaanse power metalband Heir Apparent. Deadrisen is pas vorig jaar opgericht en komt nu reeds met een debuutalbum op de proppen dat een verrassing van formaat blijkt te zijn.

Zoals nogal gebruikelijk bij symfonische metalplaten gaat men van start met een kort instrumentaal intro. De eerste echte song Prophecy is al meteen een erg sterk nummer, maar vergeleken met hetgeen daarna nog komt, nog eerder gewoontjes. Destiny is een eerste hoogtepunt met een erg catchy refrein waar zelfs Ronnie James Dio jaloers op zou zijn geweest. Vervolgens gaat het tempo wat de hoogte in op The Maker. Halverwege het nummer valt er plots een break met flamenco gitaar, die naadloos overgaat in een schitterende gitaarsolo. Absoluut hoogtepunt en tevens de knapste song die ik tot dusver dit jaar heb gehoord is de semi ballad Reach For The Sun, dat wat mij betreft gerust mag staan naast het meer ingetogen werk van bijvoorbeeld Iron Maiden. Het volgende nummer Visions doet wat denken aan de snellere tracks van Rainbow, en dan vooral ten tijde van Rising, terwijl de snelste song van het plaatje, Chains Of Time, meer de pure power metal kant uit gaat. Het erg melodieuze Fear And Fury laat nog eens horen hoe collectief sterk deze nieuwe formatie is en hoe goed de keuze was om Will Shaw als zanger aan te trekken. Het meest thrashy nummer is But You waarin enkele Metallica-invloeden zijn binnengeslopen. De echte Metallica-riffs krijgen we dan in afsluiter For Whom The Bell Tolls, van...jawel Metallica. Deze onverwoestbare klassieker krijgt door de keyboards en de totaal andere manier van zang toch een apart karakter, hoewel het origineel uiteraard niet te evenaren is. Deadrisen is een uiterst sterk debuut en een absolute aanwinst in het genre van de symfonische metal, progressief of niet.