Samenvatting

Recensie door Wim Guillemyn op 26/11/2019
  • Uitgebracht door Eigen Beheer
  • Metalfans score80

Een progressief rockalbum met goed uitgewerkte songs waar de keys dit keer iets prominenter aanwezig zijn.

Pluspunten

  • Goede sound en songs
  • Fijn synth- en keywerk
  • Mooi artwork

Minpunten

  • 2 van de 13 songs zijn iets minder of passen minder in t geheel

Het is reeds twee jaar geleden dat we kennis maakten met het debuut van The Sad Flowers. Een plaat dat goede kritieken kreeg en die vanwege de klankkleur van zanger Jan Ooms ook meteen in het oog sprong. Daarnaast bevatte ze hardrock, wave en andere donkere invloeden die in een progressieve songstructuur gegoten werden. Ook de key- en gitaarlijnen van Jany Claeskens werden volop gesmaakt. Voor hun tweede schijf grepen ze terug naar de beproefde formule uit 2017. Opnames, productie en mixen deden ze allemaal zelf in de The Compound Studio van Jan Ooms. Ook ditmaal krijgen we sfeervolle en goed uitgewerkte songs te horen. De teksten gaan vooral over de evolutie van de mensheid en de actuele problemen die hiermee gepaard gaan. De donkere sfeer zit er terug in maar lijkt iets luchter te klinken op de instrumentale opener Sphere. Doch op Deep krijgen we door de zang en de tekst terug een moedeloos en desolaat klinkende song. Distance is een lekkere en gemakkelijk toegankelijk song die vrij catchy klinkt. Wat opvalt tegenover hun eerste plaat is dat de gitaren iets minder prominent zijn en minder Black Sabbath invloeden bevatten. Daardoor klinkt de plaat nog meer als een progressieve rockplaat. Sad Flowers is een ballad die grotendeels drijft op stem en piano. Ook Sadness is een ballad, die groot(s) klinkt. Met een mooie turn halfweg de song. Scorpions and Snakes lijkt mij wat minder te blenden met het geheel. Er zitten goede elementen in maar het totaalplaatje lijkt mij wat als knip- en knutselwerk te klinken. Iets minder coherent zeg maar. Deception is een knappe song waar je hoort dat ze proberen nieuwe wegen te zoeken. Die nieuwe wegen zoeken ze vooral via de synths/keys. Ruchsichtslos begint met een verre Rammstein echo en dat is niet alleen vanwege het Duits. Muzikaal doet het er mij ook wat aan denken maar voor de rest is het een aardige song. Rock Heart lijkt wat te (v)luchtig te klinken tussen de 12 andere songs. Rain is een heerlijke midtempo song met wat gothic trekjes. Dat laatste vooral vanwege de sound van de gitaar. Die neigt naar The Cure. Ook afsluiter Watchtower zit goed in elkaar en bevat mooi keywerk.

The Sad Flowers slagen er terug in om een prima album af te leveren dat muzikaal verder gaat waar ze met hun debuut eindigden. De sound bevat subtiele aanpassingen. De songs zijn terug meer dan degelijk. Het resultaat is een meer dan verdienstelijke progressief klinkende rockplaat. Telkens tot in de kleinste details goed uitgewerkt. Hun sterkte lijkt volgens mij de midtempo songs te zijn waar Jan Ooms zijn stem het best tot zijn recht komt. De keys zijn iets prominenter aanwezig en zijn heel goed gelukt. Live gaan we dit project waarschijnlijk niet te zien krijgen maar de plaat doet de band leven en bevat ook mooi artwork van Mieke Janssens en een uitgebreid tekstboekje.


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?