Samenvatting

Recensie door voorzitter op 06/11/2019
  • Uitgebracht door Art Gates Records
  • Metalfans score75

Singularity is een knap album van een band die heel volwassen klinkt en knappe composities neerzet. Met dit album bewijst Elusion dat in symfonische metal niet alles al eens eerder is gedaan. 

Pluspunten

  • knappe productie
  • Goede dosering tussen agressie en melodie

Minpunten

  • Als geheel klinkt het album net iets te braaf

Er zijn in Vlaanderen metalbands die heel sterk bezig zijn en toch wat onder de radar blijven. Elusion is er zo eentje, die gelukkig al in Nederland en de UK opgepikt werd. Elusion is de symfonische metalband van Domingo Smets. Hem kan je kennen van o.m. Ancient Rites, Gracefallen en Agathocles. Bij Elusion is het een heel ander verhaal dan die bands, al heeft hij wel de agressieve gitaren en een zekere donkere schaduw meegebracht. Ook de meeste andere bandleden deden al ervaring op in andere bands. Dat hoor je aan hun debuutalbum Singularity. Dat kwam eerder dit jaar uit bij het Spaanse label Art Gates Records.

Van bij de eerste songs weet je meteen dat er ervaren band in de studio zat. De composities zijn sterk en origineel. Choices And Chances is een heel degelijke opener. Een beetje klassiek voor een symfometalband, maar toch met een unieke, moderne twist. The Tales That Trees Tell is een verrassing. Er zit, net als bij een aantal andere songs, een wat Oosterse sfeer in en tegelijk wat pagan. Ook in de andere nummers wordt het symfonische gecounterd met wat folk- en gothicmetal. De stem van zangeres Evy is verbluffend. Op The Strive moet ze eens helemaal voluit gaan om het hoofd te bieden aan de gitaren en synths. De combinatie met de growls en grunts en met de gotische koorzang werkt op deze track prima.

Op de bombastische mid-tempotrack Lovelorn krijgt ze het vocale gezelschap van Bjorn Strid van Soilwork. Opnieuw een heel degelijke track. Halfweg het album wordt wel duidelijk dat Elusion nog wat werk heeft om refreinen te schrijven die je direct kan meezingen. Dat is in dit genre een meerwaarde, waardoor een song opschuift van goed naar memorabel, en daar laat deze Belgische band een paar punten liggen. Maar ze hebben wel volop andere troeven. De dosering tussen melodie en agressie zit altijd heel juist, de variatie in de tracks is hoog en het individuele talent van de bandleden is onmiskenbaar.

Ook in de productie en mix kan je op Singularity geen foutjes opsporen. In Eternity is een mooie ballad en de daaropvolgende tracks zijn opnieuw heel degelijk. Het beste wordt al eens bewaard voor het einde en dat is ook hier het geval. Anamnesis is een heel complexe en gelaagde song in verschillende taferelen, en steekt met kop en schouders boven de andere uit.


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?