Samenvatting

Recensie door metal4ever op 09/10/2019
  • Uitgebracht door Century Media Records
  • Metalfans score81

Het nieuwe album van Lacuna Coil kreeg de naam Black Anima mee en bevat zeker voldoende sterke songs om de doorsnee metalfan weer een tijdje tevreden te stellen. Zoals gewoonlijk zijn de teksten allesbehalve opbeurend en worden ze gebracht door de twee uitstekende vocalisten die de groep in de rangen heeft.

Pluspunten

  • Een collectief sterke performance

Minpunten

  • Niet alle songs zijn echt geslaagd, refreins verzanden al eens in clichés

De loopbaan van Lacuna Coil is er één van keihard werken, en het succes dat de groep is toebedeeld komt dan ook niet uit de lucht gevallen. Tussen 1998 en nu bracht de band negen albums uit, en tussen elke plaat door werd er bijzonder intensief getourd. De formatie, die in 1994 werd opgericht, speelt symfonische metal met een sterke gothische inslag en een vleugje metalcore. Aan de microfoon staan enerzijds de bevallige Cristina Scabbia en anderzijds haar mannelijke tegenhanger Andrea Ferro. De doorbraak kwam er voor de band in 2002 met de release van Comalies, en dan voornamelijk dankzij de single Heaven's A Lie met bijhorende populaire videoclip. Eén van de sterke punten van Lacuna Coil is dat ze alleszins een eigen stijl ontwikkeld hebben, waarbij ze voldoende ruimte laten om die stijl ook te laten evolueren. Daar staat tegenover dat er op elke nieuwe release steeds een aantal minder geslaagde songs terug te vinden zijn. Dat is ook het geval op dit nieuwe werkje dat de naam Black Anima meekreeg, en waarop de muziek vaak duister en soms dreigend klinkt en de teksten doorgaans zwartgallig en neerslachtig zijn.

De tot nu toe uitgebrachte singles afkomstig uit Black Anima zijn Reckless, dat ondanks de groovy riff  en flitsende gitaarsolo niet echt zijn draai vindt, en Layers Of Time dat vooral dankzij de knappe samenzang van beide vocalisten een vrij sterk nummer is. Als mindere songs vermeld ik hier Apocalyps, dat wel sterk begint maar waarbij het refrein erg clichématig klinkt, en het nu-metal getinte Under The Surface. Now Or Never opent dan weer erg dreigend, de grunts van Andrea Ferro zijn hier erg relevant wat jammer genoeg niet steeds het geval is, en de gitaarsolo van Diego Cavallotti is erg fraai. Die toon wordt verdergezet op The End Is All I Can See, waarop een combinatie van dreiging en dissonante klanken domineert en met name Cristina Scabbia een glansrol vervult. Save Me doet denken aan Evanescence en is een meezingbaar, toegankelijk nummer met alweer schitterend gitaarwerk. Een korte greep uit de tekst van Save Me luidt als volgt:"I look in the mirror and hate what I see, I don't recognize my face anymore". Met dit soort neerslachtige lyrics pakt Lacuna Coil graag uit en het is iets waaraan zelfs een band als Draconian, die toch ook niet bepaald bekend staat als een vrolijke bende, nog een punt aan kan zuigen. Het hoogtepunt van dit album is Veneficium, een song met een hoog gothic gehalte en voorzien van erg mooie zang en een refrein dat perfect in de plooi valt. Het schijfje sluit af met de eerder matige titeltrack. Black Anima is al bij al een ietwat wisselvallig plaatje geworden, waarbij de balans uiteindelijk toch nog duidelijk positief doorslaat. Lacuna Coil is op 10 november samen met Eluveitie en Infected Rain te gast in de Trix in Antwerpen. Indien je nog geen ticket hebt ben je eraan voor de moeite want de show is al een tijdje uitverkocht, maar ik zal zeker onder de aanwezigen zijn.


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?