Savage Messiah – Demons

Het Engelse Savage Messiah werd in 2007 opgericht en brengt binnenkort zijn vijfde album uit. Enkel zanger en gitarist Dave Silver is nog bandlid van het eerste uur. Voor het drumstel en de tweede gitaar vond Silver nieuwe mensen en zo is Savage Messiah anno 2019 weer voor de helft van de bezetting vernieuwd. Ook het logo kreeg ondertussen een opfrissing. Met deze stellingen op een rijtje gezet, rest er ons nog de vraag: wat hebben deze veranderingen voor de muziek tot gevolg?

Waar de band op zijn eerste drie albums ons een degelijke potje thrashmetal voorschotelde, brengt ze tegenwoordig een softe versie thrashmetal. Heavy/thrashmetal, zeg maar. De muziek is hierdoor naar een “radiovriendelijker” geluid geëvolueerd. De stevige ritmesectie met snelle drums en riffs als een stampede zijn allemaal net ietsje braver en zorgvuldiger geworden. Zo ook is de zang van Silver over de gehele lijn van Demons braaf en een geweldloos gebeuren – hetgeen je niet onmiddellijk van een thrashmetalband verwacht natuurlijk. Het is voornamelijk de cleane zang van Silver die voor de aaibaarheid in het geluid zal zorgen.

Demons start met Virtue Signal, een nummer dat getuigt van hun “hardere” verleden. Het is dus uiteraard een van de snellere nummers op de plaat. Het lied is gebrand op snelle riffs en strakke drums, getopt met een makkelijk herkenbaar refrein en de verplichte snelle solo. Al bij al één van de beter nummers op de nieuwe plaat en prima als albumopener. Toch zijn de heavymetal-invloeden ook in dit nummer reeds te horen. Deze invloed wordt op de volgende twee nummers iets overdadiger (What Dreams May Come & Heretic In The Modern World). De kracht verdwijnt een beetje om plaats te maken voor melodie en catchy refreinen. Op What Dreams May Come hoor ik persoonlijk zelfs wat moderne Nocturnal Rites (om een voorbeeld te geven).

Het vierde nummer en de grootste verrassing op de plaat is Parachute, een cover van de Amerikaanse country/folkmuzikant en Grammy-winnaar Chris Stapleton. Zonder afbreuk aan het nummer te willen doen, kan ik niet anders dan melden dat het lied op die positie wat misplaatst staat op het album, want het is een volledige stijlbreuk met de andere songs. Parachute werd door Savage Messiah herschreven (de banjo en de akoestische gitaren werden eruit geknikkerd), maar blijft eerder een stevige rocksong dan een metalkraker. Persoonlijk had ik het liever achteraan het album gezien als bonussong. Over lef en waaghalzerij van de band gesproken…

Om de stijlbreuk helemaal compleet te maken hebben de vier heren gekozen om Under No Illusions na dit rocknummer te plaatsen. Dit is dan weer een van de snellere en hardere tracks op de plaat. Voor mij is het onduidelijk wat men hiermee wou pogen, maar het maakt dit vijfde nummer alleszins een pak smakelijker. Ook het daaropvolgende Down and Out kent een sneller gedeelte met een herkenbaar refrein.

Het ingetogen The Lights Are Going Out weet me niet onmiddellijk te raken of te overtuigen. The Bitter Truth lijkt bijna volledig uit het refrein te bestaan en klinkt hierdoor erg herhalend (ondanks de aanstekelijke snelheid in de gitaren). Until The Shadows Fall is een poging om een ballade te schrijven. Een poging die in mijn ogen faalt, want het is het saaiste nummer van de plaat. Na deze pseudo-ballade volgt er weer een iets sneller nummer. Het is deze vreemde keuze om snellere en tragere nummers (samen met de rock-cover) door elkaar te smijten waardoor de plaat ietwat uit balans geraakt. Het tweede deel van Demons is hierdoor ook minder aantrekkelijk en deels saaier. Globaal gezien krijgt Demons wel een mooie eindscore, want de band weet regelmatig aangenaam te verrassen en heeft weldegelijk een eigen smoel.

Hardnekkige thrashfans doen er goed aan de plaat voor de aanschaf eens aandachtig te beluisteren. Liefhebbers van moderne heavymetal kunnen een degelijke plaat rijker worden.

Demons komt uit op 17 mei 2019 via Century Media Records.