Samenvatting

Recensie door Wim Guillemyn op 12/05/2019
  • Uitgebracht door Century Media Records
  • Metalfans score80

Een diepgaand album met hier en daar hoopvolle lichtpuntjes.

Pluspunten

  • Diepgaande teksten
  • Beklijvende songs
  • Mooi artwork

Minpunten

  • Songstructuur wordt iets teveel herhaald

Er is schoonheid in het leven en duisternis in de dood. Voor de Fin Juha Raivio, de drijvende kracht achter Swallow the Sun, geldt eerder het omgekeerde. Dit vanwege het verlies van zijn levenspartner, zangeres en mede songschrijfster Aleah Starbridge. Kort na haar overlijden werkte hij het Trees of Ethernity album Hour Of The Night af. Een album dat hij met Starbridge had geschreven. Starbridge had nog teksten liggen die hij leven inblies via de band Hallatar waar Amorphis-zanger Tomi Joutsen de vocals voor zijn rekening nam. Het verdriet was nog niet geleden. Raivio bracht vele maanden door in duisternis om dit verlies te verwerken en een plaats te kunnen geven. Uiteindelijk sloeg plots de inspiratie voor een nieuw Swallow the Sun-album toe en in enkele weken tijd schreef hij negen songs waarin zijn eigen ervaringen over het omgaan met dit verdriet neerschreef.

Het zevende album is dan ook een vrij zwaarmoedig album waarin je toch hier en daar mooie en lieflijke elementen, die als catharsis voor zijn verlies dienen, aantreft. Het is ook vrij melodisch geworden. De arrangementen zorgen voor een soort van lichtheid tussen de droefenis. Je kan de plaat op muzikaal vlak wat vergelijken met Anathema. Mooi opgebouwde thema’s met sfeerrijke synths en stemmige gitaarlijnen in de achtergrond, waardoor er veel emotie en melodie in de songs steken. Naast de cleane zang komen er in elk nummer wel passages voor waarbij de zang overgaat in een zwaardere vorm. Het is net alsof er de ene keer een engel zingt en dat daarna de duivel het overneemt. Met al deze elementen heeft Juha Raivio negen aantrekkelijke en pakkende nummers geschreven voor dit tiende album. Op zich is het geluid niet zo heel verschillend van de voorganger Songs From The North I,II en III. Inhoudelijk is er wel een verschil aangezien de teksten allemaal gaan over de man zelf die zich een tijdlang heeft teruggetrokken en depressief was. De titelsong When A Shadow is Forced Into The Light gaat over die periode. Verder is hij toch vanuit de invalshoek vertrokken dat ‘Liefde altijd sterker is dan de dood’. Deels ook omdat hij met de single Lumina Aurea, die kort voor het album verscheen, wist dat de donkere weg die hij daarop bewandelde niet op zijn album mocht/kon bewandelen en uitdiepen. Het zou hem teveel meegesleept hebben en zijn mentale gezondheid uit balans brengen. Uiteindelijk komt Lumina Aurea ook niet voor op dit album. Firelights bevat mooi clean gitaarspel dat afgewisseld wordt met zwaarder versterkte gitaarlijnen. Ook vind je, naast de duivelse vocals, er aangename samenzang in terug. Never Left is een beklijvende afsluiter van een zwaar doch hoopvol album.

When A Shadow Is Forced Into The Light blijft wel plakken onder de huid. Een heel evenwichtig album dat heel sfeerrijk en warm klinkt. Wat wel opvalt is dat de opbouw van de songs grotendeels op dezelfde manier verlopen. Het lijkt een beetje op een formule die ze gebruiken maar ondanks dat feit is het een uiterst aangenaam en diepgaand album geworden. Zo mogen er nog komen wat mij betreft.


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?