Queensrÿche - The Verdict

Queensrÿche voorstellen aan een metalliefhebber zal waarschijnlijk niet nodig zijn. Ze waren eind jaren 80 en 90 een invloedrijke band met albums zoals The Warning, Operation Mindcrime en Empire. Dat laatste album verkocht enorm goed en bevatte o.a. de single 'Silent Ludicity' die ook aansloeg in de hitlijsten. Rond de millenniumwissel werden hun albums wel iets minder. Het was telkens hopen op een album dat terug aansloot bij hun beste jaren. Uiteindelijk verliet gitarist DeGarmo de band en later, in 2012, ook zanger Geoff Tate. Met die laatste kwam het tot een pijnlijke rechtszaak over rechten. Todd La Torre kwam Tate vervangen en het moet gezegd worden dat hij dat helemaal niet slecht doet. Het heeft opnieuw zuurstof en een nieuwe wind gegeven aan de band. Het vorig album Condition Human kreeg vooral goede kritieken en klonk fris. We kregen terug enkele boeiende progressief uitgewerkte passages en slimme solo’s. De sound sloot terug aan bij die van hun beste werk.

Op The Verdict gaan ze verder deze weg op. Een hele opluchting voor de liefhebbers van de band (waar ikzelf ook toe behoor). Drummer van het eerste uur Scott Rockenfield deed niet mee op dit album (ouderschapsverlof heet het officieel). Het is nog maar de vraag of hij nog zal terugkeren. Zanger La Torre deed daarom de drumpartijen in de studio. Zo begint het haast op een soloproject van La Torre te lijken. Maar muzikaal klinkt ook dit album op het vlak van productie en sound terug top en vakkundig. Er staan best een heleboel songs op die vinniger en sneller klinken dan wat we van de hen de laatste tientallen jaren gewoon waren. De songs zijn ook terug ietsje meer progressief uitgewerkt (net als op Condition Human). Maar zo ingenieus zoals vroeger zitten ze dan weer ook niet in elkaar. 'Inside Out' is een heerlijk rockende en donkere track. 'Dark Reverie' is een smaakvol gemaakte powerballad, al pakt die toch minder dan hun bekende ballads uit vervlogen tijden. Zo wisselen de songs elkaar af in tempo en lengte. Stuk voor stuk degelijke en aantrekkelijk gemaakte songs. Was het een onbekende band geweest ik gaf het een hoge score. Maar ik mis hier toch een stukje magie en melodieën die blijven hangen. Iets wat ik wel hoor in de oudere songs zoals 'Jett City Woman', 'I Don’t Believe in Love', 'Promised Land' of 'Resistance' om er maar enkele te noemen. Daar is het gitaarwerk en de opbouw toch net ietsje uitgesprokener en zijn de melodielijnen net iets sterker. Op dat vlak missen ze toch DeGarmo en Tate om de songs uit te werken.

Maar globaal gezien kunnen we zeggen dat The Verdict net als hun voorganger een zeer degelijk album is waar veel jonge bands niet aan kunnen tippen. Wie van Condition Human hield kan zich deze met zijn ogen dicht aanschaffen. Voor al die anderen kan ik alleen maar zeggen: checken of het je raakt.