Samenvatting

Recensie door voorzitter op 03/02/2019
  • Uitgebracht door Limb Music
  • Metalfans score83
Origine is een bijzonder leuk album van deze Italianen. Het lange wachten heeft geloond. Nu wordt het tijd dat we Ancient Bards bij ons te zien krijgen in de grotere zalen en op de grotere festivals. Ancient Bards hijst zich met dit album op het niveau van Within Temptation en Nightwish.

Pluspunten

  • Heerlijk barokke metal met het beste uit de power- en symfonische metal
  • Loepzuivere productie
  • Knap gezongen. Geloofwaardig ook

Minpunten

  • Nauwelijks minpunten.

Er was behalve een label ook nog een crowdfundingcampagne voor nodig, maar het nieuwe album van de Italiaanse metalband Ancient Bards is er eindelijk. Origine (The Black Crystal Sword Saga Part 2) bouwt voort op de weg die deze band reeds eerder ingeslagen was: die van de bombastische, symfonische powermetal. Tracks met epische proporties en intro's waar filmcomponist John Williams jaloers op mag zijn. Muzikaal leunt dit opnieuw aan bij Rhapsody, Imperial Age en Nightwish, maar dan met nog meer pathos, theater en drama.

De hoofdrol in deze band is zonder meer weggelegd voor zangeres Sara Squadrini en haar frêle schouders kunnen dat gewicht, die overdaad van power en details, makkelijk dragen. Niet alleen is Sara stemtechnisch moeilijk te evenaren (groot bereik, heel helder, toonvast, …), ze weet ook perfect de juiste emotie te leggen in wat ze zingt. De rest van de band doet zijn stinkende best om niet de hele tijd in haar schaduw te moeten staan, en dat levert muzikaal vuurwerk op.

Op dit nieuwe album verkent Ancient Bards de grenzen van het subgenre dat ze voor zichzelf gecreëerd hebben. Van powermetal gaan ze naar speedmetal, dan naar progmetal en dan naar breekbare, trage ballads, als tegengewicht voor de heldere stem van Sara en de typisce symfo-metal-koortjes komen er al eens agressieve grunts langs, in de lyrics gaan ze van Scandinavische mythes naar Japanse sagen en science fiction, … Als luisteraar moet je wel het kopje erbij houden. Of je kan je ook laten betoveren door deze Italianen. Productioneel hebben ze voor een knappe prestatie gezorgd. Elke track op zich en alle tracks onderling hangen heel organisch aan elkaar. Nergens heb je het gevoel dat er een kunstgreep nodig is geweest om van het ene stuk naar het volgende te gaan.

Enkel de laatste track springt er wat uit. Op The Great Divine, een song in drie delen, trekken de Italianen in het tweede deel de kaart van de groove-metal en dat hadden ze misschien beter niet gedaan. Ze blinken uit in hun vertrouwde setting, maar hun speedy groove-metal is een beetje doorsnee. Het is wel moedig dat ze nieuwe paden durven betreden, maar soms moet je ook gewoon toegeven dat niet alles lukt wat je wil bereiken. 


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?