Legion Of The Damned - Slaves Of The Shadow Realm

Het eerste 'belangrijke' album van het jaar is meteen een schot in de roos. Het Nederlandse Legion Of The Damned heeft ons liefst vijf jaar laten wachten op Slaves Of The Shadow Realm, hun nieuwe album. Doorgaans maken ze elke drie jaar een album, dus de fans stonden al ongeduldig te trappelen. De bestaande fans kunnen alvast gerust zijn. Legion Of The Damned is niet plots symfonisch of atmosferisch gaan klinken. Vaste producer Andy Classen zorgde net als op Ravenous Plague voor een lekker rauwe, beukende sound en veel agressie tegen een hoge snelheid. De vaste ingrediënten dus voor deze thrash/deathband. 

Het album opent met het zelfs naar Legion-normen heel snelle en vinnige The Widow's Breed, met die kenmerkende korte gitaarsolo's en over de gehele lijn net iets meer melodie dan op eerder werk. Die laatste opmerking geldt overigens voor het hele album. Het zijn echter kleine nuanceverschillen, want de sound en het ritme van Legion zijn nog steeds super-herkenbaar. Ook zitten de kenmerkende, licht-blackened vocalen van Maurice Swinkels deze keer mooi vooraan de geluidsmix, zodat ondanks het aanhoudende gebeuk de lyrics makkelijk te volgen zijn voor de fans. 

Hoogtepunten op dit album zijn het lang uitgesponnen Slaves Of The Southern Cross, Nocturnal Commando en Charnel Confession, wat de eerste helft van het album net iets interessanter maakt dan de tweede. Daarin zitten overigens wel nog pareltjes als Palace Of Sin en vooral Dark Coronation. Die laatste track heeft een B-movie/thriller-outro die je niet meteen zou verwachten bij Legion Of The Damned, maar het is wel een heel herkenbaar moment dat het album afsluit. Toch zijn we tevreden dat dergelijke productie-trucjes tot een strikt minimum beperkt blijven en dat de agressieve gitaarpartijen de boventoon blijven voeren.