The Crown – Cobra Speed Venom

Onder het motto “pareltjes van 2018 die niet ongereviewd mogen blijven” willen we 2018 graag feestelijk afsluiten. Cobra Speed Venom is het tiende album onder de naam The Crown (de band bracht voorheen nog twee albums uit onder de naam Crown of Thorns). Deze plaat mag zeker niet onbesproken blijven op metalfans.be, want moest je het uit de openingszin niet hebben opgepikt: dit is een waar death metal pareltje.

Na enkele jaren en albums met hun identiteit geworsteld te hebben is The Crown in 2018 helemaal terug en eisen ze – neen, claimen ze – een van de hoogste plaatsen binnen het genre op. De titel mag je in dit geval letterlijk nemen; het is een ultra snel en hard stukje venijn. The Crown trapt quasi de godganse tijd het gaspedaal doorheen de carrosserie. De thrashy, speedy death metal krijgt zijn hoge snelheid grotendeels mee van nieuwbakken drummer Henrik Axelsson. Zijn drumpartijen roffelen meermaals als volautomatische machinegeweren uit de speakers. Wat kan die man drummen! Luister maar eens naar de openingsriffs en drums op In The Name Of Death. Je beeldt je onmiddellijk een elitaire actieheld van een 80’s movie in die zijn AK-47’s ledigt en met gebruinde, ontblote bast en een sigaar tussen de lippen schreeuwt: “C’mon and feel the noise”. Lekker!

The Crown brengt op Cobra Speed Venom geen plompe, brute death metal als een belabberde zeug badend in een modderpoel, maar ruig en venijnig snel als de elite troepen tijdens de blitzkrieg. We krijgen Swedish death f*cking metal zoals de print in het cd-doosje belooft, geïnspireerd door thrash en speed metal. Ik kan niet enthousiast genoeg over deze plaat zijn. Wees gewaarschuwd: als liefhebber van snelle, giftige death/thrash bestaat er de mogelijkheid dat je de spieren en pezen in je nek kapot zult headbangen. Als liefhebber van meezingbare death metal refreinen zal je met je strottenhoofd binnen de kortste keren op spoed belanden – en probeer het dan maar eens aan de arts uit te leggen. Een reden te meer om onze hoeden gezamenlijk af te nemen en te buigen voor het machtige strot van Johan Lindstrand. Het vuur, de snedigheid en de snelheid waarmee Lindstrand zijn teksten schreeuwt is werkelijk van de bovenste plank. Her en der voorziet de band uw stijgbeugel, hamer en aambeeld van korte rustpozen (bijvoorbeeld met het instrumentale Where My Grave Shall Stand) en het mooie is dat je weet dat dit enkel wordt voorzien om enige tellen later de torpedo weer af te steken.

Destroyed By Madness opent de plaat met een duistere cello om geleidelijk over te gaan naar een band die alle registers opentrekt (hoe kan het ook anders met die titel). Op het vierde nummer We Avange! wordt pas voor het eerst een versnelling lager geschakeld. Als luistertips mag u de albumopener, het titelnummer en Necrohammer als enkele voorbeelden nemen. Of anders zijn het drie andere nummers van het album. Ik heb ook een meer dan aardig woordje over voor de snaarinstrumentalisten: Magnus Olsfelt, Marko Tervonen en Robin Sörqvist. Ze zijn samen de drijvende kracht achter ijzersterke riffs, melodische twists en knap geplaatste solo’s.

Gooi het venijn van Evil Invaders, de thrash van Legion of the Damned, de militaristische bombast van Marduk en de death metal van At The Gates in een blender en je krijgt een cocktail die mogelijks naar Cobra Speed Venom smaakt.