Alien Weaponry -Tū

Alien Weaponry vond ik persoonlijk een beetje een infantiele bandnaam. Er zijn uiteraard genoeg infantiele namen in het metalwereldje, vb: We Butter The Bread With Butter om er één te noemen. Tot ik de bijgeleverde bio las en te weten kwam, dat van de drie Alien Weaponry bandleden er twee amper vijftien en eentje zeventien jaar oud zijn. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat het volgende zich afspeelde toen ik dit las: Ik schudde met een verbeten trek om de mond met mijn hoofd en draaide met mijn ogen. Wat weten jonge tieners die nog niet eens mogen drinken of met de wagen mogen rijden nu eigenlijk af van metal?

Alien Weaponry brengt Twu, euhm… Tju… Twoo. Dju, ik kan het niet uitspreken. De native Nieuw-Zeelandse taal Te Reo Māori ken ik helaas niet. Iemand die ons er mee kan helpen, mag het altijd in de comments laten weten.

Na enige luisterbeurten kan ik je vertellen dat deze jonge knullen hun visie op metal verfrissend en zeer origineel is. In de eerste plaats door de boeiende en volkomen onbegrijpelijke taal (slechts sporadisch klinkt er een Engels versje uit je speakers). Op de tweede plaatst door een interessante, gesegmenteerde thrash metal te brengen. Dankzij de vreemde taal en de tribalachtige songstructuren doet dit mij in de eerste plaats ontzettend hard aan Roots van Sepultura denken (Ratamahatta, weet je wel?). Ook mag de Haka – de rituele dans van de Maori’s die het Nieuw-Zeelandse rugbyteam voor een partijtje opvoert – als inspiratiebron neergeschreven worden. Luister maar eens naar Rū Ana Te Whenua. Hoewel het merendeels thrash is dat de klok slaat, zijn de jonge heren niet te ijdel om soms modernere metal elementen in hun muziek te incorporeren, zoals het veelvuldige gebruik van breakdowns. Een puntje van kritiek is dat de jonge band de ultieme balans nog niet heeft gevonden. Sommige stukken worden net iets té lang gerokken, waardoor je aandacht even verslapt.

Als je jezelf afvraagt: ‘Kan een jongetje van vijftien jaar wel iets met zijn schriel stemmetje uitrichten?’. Ja, je zal tijdens het beluisteren van deze plaat nooit gemerkt hebben dat de band piepjong is, daarom wrijf ik het er in deze review graag in. De wetenschap dat deze jonge mannen die amper tot geen levenservaring (in jaren) bijeengesprokkeld hebben, zo een sterke, originele metalplaat hebben weten te componeren, zal je met verstomming slaan. Wat geven ze de kinderen te eten in het land dat ooit als decor stond voor de LOTR-films en Xena, The Warrior Princess?

Voor Kai Tangata werden kosten noch moeite gespaard en werd er een heuse videoclip opgenomen. Dit nummer werkt als een mooi visitekaartje en laat ons het volledige kunnen van de band horen. Zo zijn er inheemse instrumenten, tribalelementen, thrashy riffs en cleane vocalen afgewisseld met het boze geschreeuw van zanger Lewis de Jong te horen. Het album zou een politiek statement moeten maken, maar natuurlijk begrijpt een doorsnee Belg als ik geen bal van Te Reo Māori en zal ik Napalm Records maar op zijn woord moeten geloven.

Op 4 augustus staat de band op Wacken. Voor zij die gaan: kruis Alien Weaponry aan op je lijst en ga ze eens bezichtigen. Wie weet ontdek je iets moois…