Samenvatting
Recensie door voorzitter op 31/10/2017- Uitgebracht door Eigen Beheer
- Metalfans score80
Muzikaal is Albert’s Bastards een snedige versie van AC/DC, Motörhead of Rose Tattoo. Ook met recentere acts als Danko Jones en The Answer zit je op het juiste spoor. Als hardrock ook in ons land aan een revival toe is, laat Albert’s Bastards dan maar voorop lopen.
Pluspunten
- Up-tempo hardrock, zo hoort dat
- Compacte gitaarsolo's die de snelheid niet omlaag halen
- Gillespie heeft een knappe, rauwe stem die geen moment verveelt
Minpunten
- In een paar nummers worden de clichés opgestapeld, maar dat hoort nu eenmaal bij het genre
Albert’s Bastards is een band met twee leden van de vroegere heavymetalband Murderset Pieces. De spilfiguur van Albert’s Bastards is de ingeweken Canadees Steve Gillespie. Behalve van Murderset Pieces kan je hem nog kennen van The Kerosine Man. Ook andere bandleden hebben een verleden in andere bands. Om maar te zeggen dat dit vierspan in 2014 niet onbeslagen op het ijs kwam.
Als Albert’s Bastards brengen ze bluesy hardrock of harde bluesrock, dat hangt een beetje af vanuit welk standpunt je hun eerste EP beluistert. Met de stem van Gillespie die mooi aansluit op het timbre van zowel Bon Scott als Brian Johnson, is de vergelijking met AC/DC dan ook snel gemaakt. Toch blijven deze Oostendse bastaarden ver weg van de door die Australische band platgetreden paden en kiezen ze voor een eigen geluid. Dat ligt in de lijn van de klassieke hardrock, maar dan toch aan een hoog tempo. Voor een ballad was er geen plaats op hun EP, alleen Devil’s Disguise is een ‘valse trage’. Maar die krijgt dan ook een uitgebreide solo van Kevin Labbeke.
In de vijf songs op deze EP vind je heel wat muzikale en tekstmatige thema’s terug die je wel vaker hoort in dit genre, met de vrouw als verleidster voorop, zoals in Southern Voodoo en Devil’s Disguise. Ook bij wat er gebeurt als de klok 69 slaat (Clock Struck 69), moet ik waarschijnlijk geen tekening maken. Toch mag het ook al eens persoonlijker worden. Op Never Too Old geeft Steve een inkijk in zijn jeugd, toen hem voorgehouden werd dat hij het nooit zou maken als rockster en hoe hem dat alleen maar meer motiveerde om ervoor te gaan. Ook The Long Road, over de gevaren die op de loer liggen als je je aan de liefde waagt, is bij momenten een oprechte getuigenis en dan weer gewoon grappig.