Sonata Arctica - The Ninth Hour

De Finnen van Sonata Arctica zijn terug met hun negende studioalbum, toepasselijk getiteld The Ninth Hour. Hun symfonische draai aan het power metal genre sloeg destijds meteen in en de eerste albums werden instant klassiekers. Vanaf Unia sloeg de band een meer progressieve richting in met meer experimenten en mid-tempo nummers. Hoewel de meningen over die albums verdeeld zijn, was het dapper van de band dat ze nieuwe paden durfden betreden in een subgenre waar veel bands steeds dezelfde plaat uitbrengen. Het in 2014 verschenen Pariah’s Child werd aangekondigd en geprezen als een terugkeer naar het oude geluid. Persoonlijk was ik het hier niet helemaal mee eens. Er stonden weliswaar enkele sterke nummers op, maar ook heel wat ‘vreemde’ nummers en de muziek leunde nog steeds dichter aan bij de latere albums. Het is echter The Ninth Hour dat er écht in slaagt op bepaalde momenten terug te grijpen naar de eerste platen.

Het album opent met de eerste single Closer To An Animal, een nummer dat wel een paar luisterbeurten vergt voordat je het naar waarde kunt schatten. Het daaropvolgende Life en tevens tweede single is zowel muzikaal als tekstueel een erg optimistisch nummer, wat uiteraard ook wel eens mag tussen al die donkere teksten in het door ons zo geliefde genre. De eerste échte terugkeer naar het oude geluid hoor je op Fairytale, een snel nummer over de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Ook Rise A Night kent een hoog tempo, wat opnieuw de old school fans tevreden zal stellen. Till Death’s Done Us Apart en Among The Shooting Stars demonsteren eerder de nieuwere sound en worden met elke luisterbeurt beter. Uiteraard zijn er ook weer rustige nummers. Het sterkste daarvan is We Are What We Are met gastbijdrage van Troy Donockley (Nightwish) die zijn low whistles bespeelt. Het opmerkelijkste nummer is echter White Pearl, Black Oceans, Pt. II – “By The Grace Of The Ocean”. Het origineel uit 2004 is volgens velen - waaronder mezelf - Sonata’s sterkste nummer ooit. Een vervolg hierop schrijven is dus zeker gewaagd. Ook dit deel is een lange en epische track met veel variatie. Het haalt uiteindelijk niet hetzelfde niveau als het origineel, maar het is niettemin indrukwekkend.

The Ninth Hour slaagt er volgens mij beter in het oude Sonata Arctica geluid te doen herleven dan Pariah’s Child. Akkoord, een volledige terugkeer naar de beginjaren is het niet (dat gaan we waarschijnlijk ook niet meer meemaken) maar het is wel een geslaagde mix tussen het nieuwe en het oude. Eigenlijk vat White Pearl, Black Oceans, Pt. II de plaat nog het best samen: misschien niet zo hevig, donker of even sterk als vroeger, maar nog wel steeds erg geslaagd.