Sabaton – The Last Stand

Wie Sabaton kent weet wat er zich te wachten staat. Keyboards, oorlog en Joakim Brodén. Maar laat dit nu misschien net de downfall van The Last Stand zijn.

Op 19 augustus kwam het intussen achtste studio album van de Zweedse powermetalband Sabaton uit. Het album begint ook direct zoals we het gewend zijn met Sparta. Een keyboard deuntje zoals alleen Sabaton dat kan en een paar luidkeelse ‘oeh ah’s’. Tegen het eerste refrein voelt het aan alsof je het album al jaren luidkeels meebrult. Zo zijn we dus goed begonnen.

En zo gaat het voor elk nummer. En hoewel dit een gevoel van thuiskomen geeft, geeft het mij ook een gevoel van herhaling. Alsof elk nummer dat je ooit van Sabaton kreeg één en hetzelfde nummer is. De vraag is alleen of dit mij stoort of niet. Want ook dit is een gevoel met twee kanten.

Sabaton haalt ook op dit album weer alles waar ze goed in zijn boven. Meeslepende riffs, meebrul teksten, sfeer, … en mijn persoonlijke favoriet: hun overgangen. De nummers volgen elkaar altijd heel strak op. Dit is niet anders bij The Last Stand. Eén overgang trekt meteen de aandacht, namelijk hoe het gesproken intermezzo Diary Of An Unknown Soldier overgaat in het nummer The Lost Battalion. Perfect.

Natuurlijk is titelnummer The Last Stand opnieuw een nummer over oorlog. Wat anders? De voorgaande albums van Sabaton hadden vaak een thema, één of twee specifieke oorlogen. Bij The Last Stand is dat anders, hier behandelt elk nummer een andere oorlog.

Persoonlijk was ik nogal gehecht aan het opzet van hun vorige werk. Zo waren alle nummers geweldig als je ze apart beluisterde, maar was er voor het hele verhaal altijd de hele CD nodig. En wanneer je de plaat van A tot Z beluisterde vloeiden ook alle nummers perfect in elkaar over. Wat niet wil zeggen dat de nummers nu afzonderlijk niet meer geweldig zijn, maar wel dat je soms de samenhang een beetje mist.

Bij mijn persoonlijke favorieten moet zeker Blood Of Bannockburn, alleen al maar voor de doedelzak. De titeltrack, The Last Stand, is weer een échte Sabaton meezinger waar je niet kan bij stil blijven zitten. En opener Sparta, gewoon omdat het een echte meezinger is.