Samenvatting

Recensie door metal4ever op 11/11/2021
  • Uitgebracht door Immortal Frost Productions
  • Metalfans score80

Met een prachtige soundscape die het midden houdt tussen black en doom metal maakt A Thousand Sufferings met rasse schreden vooruitgang. Het geluid en de songwriting zijn alvast top.

Pluspunten

  • Knappe mix van black en doom
  • Geduldig opgebouwde tracks die ondanks hun speelduur voor geen moment verveling zorgen

Minpunten

  • Wat meer diversiteit in de zang, in de vorm van bvb grunts of wat vrouwelijke zang, zou zeker geen kwaad kunnen

Alhoewel het overgrote deel van de lyrics bij metalbands nog steeds in de Engelse taal geschreven worden, is er stilaan een inhaalbeweging op gang gekomen waarbij steeds meer groepen zich in hun eigen moedertaal uitdrukken. Koplopers daarin zijn de Duitse, Zweedse en Noorse bands, maar ook in Nederland en Vlaanderen wordt er aan de roep naar meer authenticiteit in de teksten steeds meer gehoor gegeven. Bands zoals onder andere Heidevolk, Grafjammer, Wiegedood en sinds kort ook Amenra brengen songs met Nederlandstalige teksten. Ook A Thousand Sufferings, een nog vrij bescheiden formatie uit Sint-Amands, maakte voor hun nieuwste album, Stlite, de switch naar lyrics in de eigen taal.

A Thousand Sufferings werd in 2013 opgericht en bestaat momenteel uit de volgende leden: PJ (zang/ gitaar), Jurgen (gitaar), Nico (bas) en W (drums). Het genre dat deze band brengt valt nog het beste te omschrijven als blackened doom metal. Het nieuwe schijfje werd op 24 september uitgebracht en is de bands eerste samenwerking met het eveneens Belgische label Immortal Frost Productions, dat ook formaties als Antzaat, Ars Veneficium en Frostmoon Eclipse onder haar vleugels heeft. De cover art is van de hand van de black metal artiest Ronarg en brengt je al meteen in de gepaste, naargeestige sfeer die ook de muziek op het nieuwe album kenmerkt.

Wat al onmiddellijk opvalt is de vooruitgang in het geluid tegenover het vorige plaatje, Bleakness uit 2018. Ook met de songwriting is men een pak verder vooruitgegaan. Openingstrack, Geen Helden Meer, laat een geduldige en spannende opbouw horen. Qua onderlinge verhoudingen is het aandeel black metal wat groter dan de doom, en het geheel wordt aangevuld met een vleugje pagan metal. Dat laatste is misschien een persoonlijke interpretatie, omdat de zang van PJ me bij vlagen wat doet denken aan die van A.A. Nemtheanga van het Ierse Primordial. Die woeste vocalen in die ietwat bezwerende, monotone stijl vormen ook een belangrijke factor bij het langzaam slepende De Eenzame Veroveraar. Naar het einde van deze track toe ontpopt dit nummer zich nog in pure black metal stijl met heerlijk dreigend gitaarwerk. Tijdens Woestenij Der Rust is het vooral genieten van het collectief sterke samenspel van de band, in een gestroomlijnde sound waarin alle instrumenten samen met de zang verstrengeld lijken. Naast de lekker dissonante gitaren valt verder nog het uitstekende, gevarieerde drumwerk op. Op dit album hoor je nog de vorige drummer Timo, maar deze werd inmiddels vervangen door W. De naar mijn mening mooiste track is het titelnummer Stilte. De groep creëert hierop een soundscape waarbij je je in een kil, duister bos waant, waarin achter elke boom of struik gevaar loert. De woeste overgangen en tempowisselingen zijn allemaal uitstekend getimed en getuigen nogmaals van het componeertalent waarover deze band beschikt. Het schijfje eindigt met het raadselachtige, instrumentale Weerloos In Het IJle. Ondanks deze weinig optimistische songtitel lijkt het tijdens deze afsluiter toch alsof de eerste lentezon doorheen de bomen prikt, en aarzelend voor nieuw leven zorgt. Aarzelend, want in de verte rommelt er ook nog een dreigende donderslag.     

Met Stilte heeft A Thousand Sufferings mij toch een beetje verbluft, en heeft onze eigen Belgische black/doom scène er een uitstekende band bij. Stilte is dan ook een must voor alle fans die dit subgenre genegen zijn.


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?