Wildheart - Wildheart

Wie houdt er niet van albums met een intro track? Ik alleszins wel! Zo'n track maakt meteen het gevoel duidelijk wat de rest van het album je wil vertellen. Hier maakt de intro track Breaking duidelijk dat het album boordevol gillende gitaren zal zitten, iets waar je mij niet over hoort klagen! Persoonlijk doet het mij meteen denken aan Coma van Guns N' Roses, wat me direct goesting geeft in de rest van het album.

Hierna gaat de intro perfect smooth over in de eerste echte track, On The Run. Opnieuw valt direct het heerlijke gitaarwerk van Juice en Foxx op. Het plezier kan niet op, tot Farty aan zijn zangpartijen begint. Het gekrijs kruipt meteen in mijn oren en liefst van al zou ik de plaat meteen terug afzetten. Gelukkig zwijgt Farty altijd net op tijd, waardoor de heerlijke gitaren er weer doorkomen en ik toch nog even door wil luisteren.

Dus laten we het dan ook even over het instrumentale gedeelte van de plaat hebben. Godverdomme, wat kunnen deze kerels spelen! Het stopt niet bij Juice en Foxx maar ook Stevie Dee (bass) en Thunderberck (drum) mag je niet vergeten. Zelf had ik graag nog wat meer van Stevie Dee gehoord. In nummers als On My Way en Wildheart hoor je dat het potentieel voor een goede bass-solo zeker aanwezig is. Wat soms sterker is dan de zoveelste geniale gitaarsolo. Al moet het gezegd, het gitaarwerk op deze plaat is altijd perfect en clean afgewerkt.

Het is niet voor velen weggelegd om een debuutplaat te maken met enkel goede nummers op. Wildheart is goed op weg tot je aanbelandt bij Beautiful Regret. De enige echte ballad op het album. Ballads in het hair-metal genre zijn tricky. Ze klinken heel snel als een zaagnummer dat je liefst meteen terug afzet. Laat dit ook net het geval zijn bij Beautiful Regret.

De stem van Farty is zeker niet voor iedereen weggelegd. Misschien moet je er ook gewoon wat langer aan wennen. Toch blijft het voor mij een kwestie van te hard proberen. Op latere momenten in het album, bij nummers als Wildheart, Save Me of Lovehunter krijg ik het gevoel dat Farty minder probeert om iemand anders te zijn (zo doet hij denken aan een nog valsere Vince Neil of een halfgekookte Joe Elliott) en meer zijn eigen stem laat zijn wat ze is. En hier is het dan ook dat je merkt dat hij wel kan zingen.