Powerwolf in Tilburg (10-11-2019)
In een uitverkocht 013, dat altijd wel heel vol aanvoelt als het uitverkocht is, stijgt iets voor negen uur ‘s avonds de spanning. Achter het zwarte gordijn met het Powerwolf logo is druk aan het toneel van die avond gebouwd. Het publiek is er klaar voor wanneer de eerste noten van ‘Fire and Forgive’ klinken, we zijn begonnen.
De band klinkt goed en vol energie, ze hebben er zin in. Het podium ziet er geweldig uit met podiumbreed een mooi achtergronddoek, thematisch vormgegeven keyboardstandaard en rekken vanwaar het vuur te zien zal zijn. Tijdens het eerste nummer wordt al duidelijk dat de pyrotechnicus weer los is gegaan, het vuur komt tot de nok van 013. Zanger Atilla pakt, om het nog eens duidelijk te maken waar het nummer over gaat in elke hand een vlammenwerper. Het lijkt wel of het sneeuwkanon niet goed werkt aan het einde van ‘Where the wild wolves have gone’, maar er is niemand die er echt om geeft.
Tussen de nummers door is steeds ruimte voor interactie met het publiek. Atilla geeft zangles en heeft een schunnige anekdote, het publiek vindt het geweldig. Het is te zien dat de band dit vaker doet. Alles past, elke stap en communicatie tussen de bandleden verloopt soepel. Toetsenist Falk Maria Schlegel is zichtbaar in zijn nopjes aan het spelen met het publiek en pakt halverwege de show de bekende Powerwolf-vaandel om onder luid gejuich het publiek verder op te zwepen. Ook wisselen de doeken achter de band met andere prachtige doeken. Het doet wat denken aan Iron Maiden hoe er met de set wordt omgegaan.
Naast veel recent werk, tja het is ook de ‘Sacrament of Sin’-tour, is er ruimte voor ouder werk. Opmerkelijk is het ‘new old’ Kiss of the Cobra King – voor het eerst uitgebracht in 2005 op Return in Bloodred. Deze modernere versie klinkt goed. Er is meer accent op de zang en een prominentere plaats voor het keyboard. Laten we hopen dat Powerwolf binnenkort met echt nieuwe songs komt.
Aan het einde van de reguliere set kondigt Atilla aan dat er nog twee nummers zullen komen. Weer is er interactie met het publiek. Tijdens een variant op de IJslandse haka met het scanderen van ‘Blood’ (als aankondiging van ‘We drink your blood’) krijgen we hier wel genoeg van en begint de publieksreactie (Hee! Hee! Hee! Hee!) zelfs te irriteren. Ook begint elk nummer op het vorige te lijken. We besluiten te vertrekken om de leuke ervaring geen afbreuk te laten doen door verveling. De toegift hebben we hierdoor gemist.