Primal Creation wint nipt Belgische Wacken Battle

Liefst 300 metalfans waren vorige zaterdag aanwezig op de finale van de Belgische Wacken Battle. Vooraf was er een beetje discussie of het een goed idee was om een finale te organiseren met acht bands in plaats van zes. De speeltijd voor de bands verkort, maar de variatie in genres wordt wel groter. Beide argumenten kloppen, maar de onverwachte factor was dat de puntentelling flink wat meer tijd kostte dan voorheen. Toch is het nog altijd beter dat de rekening klopt en dat er geen dispuut opduikt over de resultaten. Dit jaar waren er geen uitgesproken favorieten, maar wel een heel degelijk deelnemersveld. Geen enkele band in de finale zou een gek figuur geslagen hebben op Wacken.

Hunter mocht om 18 uur als eerste aan de bak. Zanger David had problemen met de meniscus en moest het podium op met krukken. Hij zou het hele optreden hinken, maar moest ook duidelijk wat pijn verbijten bij elke bruuske beweging. Zo verdiende Hunter wat extra punten inzake doorzettingsvermogen. In hun performance lieten ze dan weer veel punten liggen. De zanger buiten beschouwing gelaten was er een groot contrast tussen de beweeglijke bassist Jeroen en de twee gitaristen. De ene verkende elke hoek van het podium en keek elke toeschouwer recht in de ogen, de andere twee keken - bij wijze van lichte overdrijving - niet verder dan de zes snaren op de hals van hun gitaar. Muzikaal waren er geen opmerkingen, al knalde de oldschool hardrock/heavymetal van Hunter in Kruisem net iets minder hard dan op hun pas uitgebrachte debuutalbum.

When Plagues Collide brengt volgens hun facebookpagina symfonische deathcore. Van dat symfonische valt weinig te merken, deathcore is het wel zeker. Voor de twijfelaars in het publiek hadden ze zelfs korte broeken aangetrokken en werden de spieren gestretcht net voor de show. When Plagues Collide raasde als een pletwals op speed over Kruisem en de band voelde zich in z’n element, maar de vonk sloeg niet over. In hun genre zijn ze nochtans best goed.

Primal Creation greep net nog naast een podiumplaats voor het Antwerp Metal Fest, maar in Kruisem was het wel raak. Dan is op Wacken mogen spelen toch de hoofdprijs. Primal Creation brengt thrashmetal met accenten van death en core. Furia is een goede vergelijking, net als Exodus en Slayer, om maar meteen de grote namen boven te halen. Vernieuwend is het misschien allemaal niet, maar de band brengt het wel met veel passie en begeestering. Zanger Koen Mattheeuws, eerder achter de microfoon bij Collateral Damage en Incarnate, is een prima volksmenner die als het kan de rand van het podium opzoekt. De rest van de band deed moeite om er een levendige show van te maken, al liep dat niet altijd gesmeerd. Als extra showelement werd nog een clown in maatpak opgevoerd, wat verwijst naar de track Vote Clown van hun album Demockracy. Ook zonder dat stukje theater zat de vibe al helemaal goed.

The Curse Of Millhaven mocht als volgende aan de bak. Melodische deathmetal is hun ding. En daar zijn ze zeker niet slecht in. Het klonk gemeen en brutaal en muzikaal-technisch was het een topper. Toch had de band moeite om het publiek bij de les te houden. Het is een prima band, maar soms is ‘gewoon goed spelen’ niet goed genoeg om er bovenuit te steken. Wie deze band al wat langer volgt, weet dat ze ook zonder die podiumplaats op Wacken zullen blijven aan de weg timmeren.

Bij de Luikse groovemetalband Insomnia hadden veel toeschouwers een dubbel gevoel. Hun muziek en performance waren bovengemiddeld goed, maar dat mag ook wel voor een band met de hoogste gemiddelde leeftijd. De grijze haren van zanger Fred vormden een mooi contrast met de energie van de band. Ze voelen zich thuis op het podium en vinden elkaar met een knikje of een knipoog. Leuke gimmick: elk van de Insomnia-leden had een Wacken-shirt aan, als om te benadrukken dat ze toch zeker wel fan zijn van het festival. Het was een welkome afwisseling om eens een band met slechts één gitarist te zien en te horen in deze battle, al was het maar om de jeugd te tonen dat het ook zo perfect lukt om een ‘vol’ geluid te brengen. Insomnia leverde een prima performance, maar vele aanwezigen gunnen de podiumstek op Wacken liever aan een band voor wie het nog allemaal moet gebeuren.

Een jonge band als Stand For, bijvoorbeeld. Established in 2014 staat er op hun logo, wat zou betekenen dat ze misschien al wel in het middelbaar voor het eerst samen speelden. Stand For uit Bergen (Mons) brengt energieke heavymetal met een moderne twist. Leuk, energiek, professioneel, en met veel overtuiging gebracht, maar muzikaal misschien toch net iets te braaf. Ze denken na over hun podiumoutfit, wat op zich geen slecht idee is, maar kiezen dan wel voor een bijna-boysband-look. Het kan dat daar ergens een statement mee gemoeid is, maar een willekeurig metalpubliek haal je hiermee niet over de streep.

Cathubodua is een epic symphonic metalband, maar omwille van de prominent aanwezige viool werden ze vroeger ook wel eens bij de folkmetal ingedeeld. De band klinkt vandaag een stuk volwassener dan op hun debuutalbum Opus I: Dawn. Iets minder bombast en meer melodie en agressie. De band heeft met zangeres Sara en violiste Katrien twee dames in de rangen en dat is toch een welkome uitzondering in deze battle van in zwarte t-shirts verpakte mannelijke ego’s. Cathubodua zette zijn korte set in met een letterlijke knal van een confettikanon. Als zevende band in een lange avond was het misschien wel nodig om het publiek even wakker te schudden. Deze band zette een heel sterke set neer, met zowel muzikaal-technische hoogstandjes als een innemende performance. Vooral frontvrouw Sara slaagt erin om het publiek uit haar hand te laten eten. Hun tweede nummer in de set heette toepasselijk My Way To Glory en hoe mooi zou het geweest zijn als ze dan ook nog dat ticket voor Wacken in handen hadden gekregen. Met een eindscore van 62 punten moesten ze Primal Creation maar net voor laten gaan. Hoe nipt ook, ze droegen hun verlies waardig. Op 7 juli speelt Cathubodua voor een podiumplaats op Femme, het Female Metal Event in Nederland, dan tegen bands uit Spanje, Zwitserland, de UK en Nederland. Hopelijk kunnen ze daar wel winnen.

De achtste band was Hudič, een symfonische black/deathband die al enige tijd over de tongen gaat als band om in de gaten te houden. In de Belgische Wacken Battle is al vaker gebleken dat het niet evident is om een buzz om te zetten in een goede score, maar een extravagante outsider … het had gekund. De band zette na een moeilijke soundcheck (zenuwen?) zijn set in met een stukje toneel en doorheen de show verborgen de gitaristen en de bassist hun gezicht in iets dat het midden houdt tussen een monnikskap en een hoodie. De rookmachine draaide overuren en ze deden ook iets met laserlichtjes, maar het publiek kregen ze maar moeilijk mee in hun verhaal. Deze band komt echt niet tot zijn recht in een competitie. Geef ze een donkere clubzaal met fans van het genre en hun aanpak en je beleeft een fantastische trip naar de krochten van de onderwereld.

Volgend jaar is er voor het eerst sinds lang geen Belgische Wacken Battle. In de plaats werkt de organisator aan een ‘gewone’ concertavond. In 2021 is er dan vermoedelijk wel opnieuw een kans voor Belgische bands om te strijden voor een stek op Wacken Open Air.