Hell City: puike heavymetalband maakt geslaagde comeback
Hell City stelde zijn nieuwe album Flesh & Bones voor in twee etappes. De eerste halte was in de Muziekodroom in Hasselt, de tweede in muziekcafé Elpee in Deinze. Carneia mag openen in Deinze en doet met zijn eigenzinnige mix van metal, post-metal en een beetje post-hardcore en zelfs stoner.
Carneia is de ‘andere’ band van Jan Coudron van King Hiss. Voor Carneia trekt hij misschien net iets minder registers open, of hij vult het net iets anders in – met op de weegschaal nog net iets meer emotie bij Carneia -, maar live komen beide bands toch een beetje in elkaars buurt. Coudron beweegt in beide opstellingen net zo panterachtig en maakt het met zijn heen en weer wiegen de aanwezige fotografen bewust of onbewust niet makkelijk.
Carneia werd een beetje in snelheid gepakt. De band was van plan om dit najaar met de nieuwe drummer een nieuw album af te werken, maar toen bekend werd dat de band beschikbaar was voor optredens, zat de agenda meteen vol en moest er meteen gerepeteerd worden in plaats van gecomponeerd. In Deinze kreeg het publiek alvast minstens twee nieuwe nummers voorgeschoteld: Alter Ego en The Making Of The Universe. Voor het overige veel nummers uit Symmetry Of Mind uit 2016: Red Lights Are For Redheads, White Collar, Black Mess en Colour-blind. De nieuwe tracks liggen (alvast live) mooi in het verlengde van het werk op Symmetry Of Mind. Laat dat nieuwe album maar komen.
De meeste aanwezigen waren toch voor Hell City gekomen. Deze Limburgse heavymetalband leek van pakweg 2012 tot 2015 goed op weg om het helemaal te gaan maken, zelfs in het buitenland. Knappe albums met spraakmakende producers, mogen spelen op Graspop, PPM Fest, Dokkem Open Air, Suikerrock en Metal Female Voices Fest, tournees in de UK, Frankrijk en Denemarken, … Alles liep op wieltjes tot bassist Michael Konovaloff een ongelukkige val maakt en sterft. Het betekent bijna het einde van de band, maar twee jaar later is er een nieuwe line-up en wordt een nieuw album ingeblikt met opnieuw een sterproducer (Dan Swanö) en uitgebracht bij het Nederlandse Painted Bass Records. Dat bracht eerder reeds materiaal uit van het Vlaamse Circle Unbroken.
Bij de albumvoorstelling in Deinze valt aan niets te merken dat de band een paar jaar stilgelegen heeft. Ze zijn perfect op elkaar ingespeeld en hun live-set wordt als één brok dynamiet op het publiek afgevuurd. De band brengt alle tracks in dezelfde volgorde als op het album, te beginnen met de introtrack Resurrection (zo’n titel is gezien de geschiedenis van de band bijna onvermijdelijk) en Playing With Fire als eerste ‘echte track. Daarna volgt de catchy single Your Darkest Hour die het album vooraf ging.
De overgave en het spelplezier van alle bandleden vallen op bij Hell City. Niet dat andere bands allemaal tegen hun zin op het podium staan, maar bij Hell City zie je toch een gretigheid en voldoening blinken in de ogen van de bandleden. Zangeres Michelle heeft nog steeds een moordstrot en heeft het voorts perfect in de vingers om een publiek aan te vuren. Haar cleane vocalen worden – heel mooi en zuinig gedoseerd – afgewisseld met de grunts van drummer Tommy. Enkel voor anti-Trumpsong Bogus Potus moet Michelle niet aan de bak, wat ze knap oplost door tijdens die track wat mee met het publiek te headbangen.
Na het hele Flesh & Bones-album is er nog tijd voor drie tracks uit het vorige album Victorious: Lies, Victorius en Ice Cold Rage. Die voor de fans meteen herkenbare tracks vormen het orgelpunt van een geslaagde avond. Enig minpuntje was dat beide bands veel te luid speelden voor een toch relatief kleine club als Elpee. Wat heb je er als band nog aan om zo luid te spelen als het publiek tot op de achterste rijen oordoppen moet dragen?