Graspop Metal Meeting 2017: Vrijdag 16 juni
Na een jaar aftellen was het weer tijd voor Graspop Metal Meeting, hét Belgische metalfeest van het jaar. Eens de auto weggezet op een parkeerterrein komen we meteen in de juiste sfeer en ruilen we ons ticket in voor een bandje. Wegens het vele (Antwerpse) fileleed zullen we het Belgische Evil Invaders helaas niet aan het werk zien, maar gelukkig hadden we nog vele andere groepen op ons programma staan. Eenmaal door de dubbele veiligheidscontroles heen, waren we nog net op tijd om de laatste vijftien minuten van Battle Beast mee te maken. Het publiek was na Evil Invaders duidelijk al opgewarmd, zangeres Noora Louhimo en haar mannen zetten met hits als King for a Day, Black Ninja en Beyond The Burning Skies de weide al op het middaguur in vuur en vlam.
Na het meekwelen van Blue Oyster Cult‘s Don't Fear the Reaper van achteraan de weide, trekken we naar Mainstage 2 om Metal Church aan het werk te zien. De Amerikaanse heavymetal band begon met het nummer Fake Healer en eindigde de set met Badlands. Jammer genoeg was dit voor ons toch wel één van de mindere groepen. De show was best goed en de groep had er zin in, maar helaas leken de nummers vrij hard op elkaar waardoor het geheel toch wat eentonig werd.
Na Metal Church gingen we even buiten de weide eten en een kleine pauze inlassen om onze batterijen weer op te laden voor de solo groep van Dee Snider. Amper een jaar na het afscheid van Twisted Sister stond Snider alweer op GMM, om in te vallen voor het gecancelde W.A.S.P. Dee Snider en de zijnen begonnen met het nummer We Are the Ones. Twee nummers later kan hij het toch nét niet laten om een speech “ze hebben mij gevraagd niet te politiek te zijn” te geven. We weten intussen allemaal dat dit betekent dat we het nummer We're Not Gonna Take It door de luidsprekers zullen horen galmen! De weide zong weer luidkeels mee en zou dat de komende dagen blijven doen. Dee Snider bracht ook The Price, het intussen traditionele eerbetoon aan onze gevallen metal-helden als Dio, Lemmy en A.J Pero. Een ander mooi moment was de Soundgarden cover Outshined, als eerbetoon aan de onlangs overleden zanger Chris Cornell. Snider blijft een top entertainer en een plezier om bezig te horen.
Na afloop van de show van Dee Snider verplaatsen we ons snel naar Mainstage 2 om het optreden van het Nederlandse Epica bij te wonen. De groep had er zichtbaar veel zin in. We kregen een mix van oudere nummers, met als uitschieter Cry For the Moon, en materiaal van het recente album The Holographic Principle. Toetsenist Coen Janssen had zelfs zoveel plezier dat hij tijdens het optreden maar besloot te gaan crowdsurfen, waarna het publiek helemaal wild werd. Afsluiten deed de band met Consign to Oblivion.
Na Epica moesten we ons naar de Marquee reppen waar Ex-Nightwish zangeres Tarja al meer dan een kwartier aan haar set bezig was. Toch een jammerlijke overlapping. In tegenstelling tot haar tijd bij Nightwish had Tarja overduidelijk plezier op het podium en ook het publiek genoot van haar optreden. Wie hoopte om ouder materiaal, uit haar tijd bij Nighwish, te horen werd teleurgesteld; enkel een medley van de nummers Tutankhamen / Ever Dream / The Riddler / Slaying the Dreamer werd gebracht.. niet meteen het hoogtepunt van het optreden. Dat hoogtepunt waren toch haar eigen hits Die Alive en Until My Last Breath die als afsluiter werden gebruikt. Omdat Europe overlapte met Tarja hebben we jammer genoeg enkel de laatste tien minuten van hun optreden kunnen meepikken. Nét op tijd dus voor het bekendste Europe nummer, The Final Countdown. Uiteraard luidkeels meegezongen door vele festivalgangers.
Toen was het tijd voor de meest verrassende band van het weekend. Over Brides of Lucifer was al veel gezegd en geschreven, maar hoe het klonk kon je pas op Graspop ontdekken. De band bestaande uit dertien meisjes van het bekende Scala koor en enkele Belgische muzikanten zoals Joeri van de Schoot (Evil Invaders) en Koen Buyse (Zornik) trad in de Marquee voor het eerst op. Buiten degenen die ze op donderdag al gezien hadden was het voor vele metalheads bang afwachten wat het resultaat van dit project zou zijn. Eens de lichten gedoofd en de intro gestart hangt er echter meteen een donkere maar toch nog onzekere sfeer. De onzekerheid ebt echter meteen weg bij Dio’s Holy Diver, het openingsnummer van de show. Het gezang van de dames werkt wonderwel bij de metalriffs en -nummers. Onder andere Slayer, Judas Priest, Manowar en Twisted Sister passeren de revue. Het absolute hoogtepunt van de set was echter de Iron Maiden cover Fear of the Dark, waarbij het gehele publiek begon mee te zingen. Ook de Rammstein cover Engel werd duidelijk gesmaakt. Voor ons was dit een geslaagde combinatie van metal in een klassiek jasje. Een combinatie die we graag nog eens terug zien!
Terug op de weide wordt pas echt duidelijk hoeveel volk een uitverkochte Graspopdag op de been brengt. Rammstein stond voor het eerst in de geschiedenis van Graspop Metal Meeting op de affiche en dat de groep veel fans heeft was te merken. Tot helemaal achteraan de weide stond het vol, jammer genoeg konden we daardoor niet dicht genoeg komen om écht van de show te kunnen genieten. Met een kleine vertraging startte de aftelklok en kon de show beginnen. De Duitsers zetten de weide in vuur en vlam met hits als “Feuer frei!“, “Reise, Reise” en Ich Will. Origineel was de set niet, maar met hun gekende pyro effecten (die tot aan de lichttoren reikten), vuurwerkknallen en catalogus aan hits pakten ze het publiek helemaal in. Veel interactie met het publiek maakte de band niet, al mocht Du hast zoals gewoonlijk luidkeels worden meegezongen. Tijdens de bisronde worden nog Sonne, Amerika en Engel op het publiek afgevoerd. Rammstein is altijd goed, maar dit keer toch niet fantastisch.. al hadden we misschien gewoon wat dichter moeten staan. Na de show volgde dan nog een bijzonder lange nacht om het terrein en de dichtgeslipte parking te verlaten; de nadelen van een uitverkocht Graspop zeker? Met onze dank aan de festivalgangers die uiteindelijk zelf het verkeer op de parking gingen regelen.