Sons Of A Wanted Man - Kenoma

Vlaanderen heeft een paar metalbands die in hun genre in gans Europa bekend zijn en die toch geen belletje doen rinkelen bij de ‘gemiddelde’ metalfan. Sons Of A Wanted Man is er daar één van. Ze touren vlot door Europa en brachten al materiaal uit bij het illustere Pulverised Records uit Singapore. Kenoma brengen ze uit bij het gespecialiseerde Franse label Les Acteurs De l'Ombre. Hun blackened postmetal is magistraal in zijn soort, maar inderdaad niet de meest toegankelijke. Maar als Amenra, Wiegedood, Growing Horns en Marche Funèbre kunnen doorbreken naar een ruimer metalpubliek, dan Sons Of A Wanted Man ook. Deze bands zijn nog niet de populairste in de Belgische metal, wel diegene die de meeste nieuwe fans weten te lokken.

Het ‘blackened’-aspect vind ik bij deze band vooral terug in de vocalen en de gitaren, minder in de drums. De ijle en soms ijzige gitaren is wat black en postmetal gemeen hebben, net als de voorliefde voor langgerekte composities. Geen enkele track op Kenoma duikt onder de zes minuten, als we de outro Pleroma even buiten beschouwing laten. Er zit zeker ook wat doom en wat sludge (in de drums) in deze sound. In de lyrics lijken ze ver weg te blijven van de klassieke blackmetalonderwerpen en zitten ze meer in het postmetalkamp, met emoties van melancholie, weemoed en onbehagen. Misschien is Kenoma niet de muziek waar je je dag mee wil starten, wel is het album een catharsis die voor onthechting en loutering zorgt. De gitaarpartijen en de geluidsmix zijn top, in de drums mis ik wat variatie en soms zitten ze te ver naar achter in de sound. Al kan dat ook net de bedoeling zijn.

Twee tracks, Amor Fati en Serpentine, stonden al op een cassette uit 2018, maar krijgen hier een herwerkte versie. Canine Devotion heeft gastvocalen van Isa Holliday van Slow Crush en is meteen de meest toegankelijke van Kenoma. Veruit de beste track op het album is titeltrack Kenoma, al komen Under A Lightless Sky en Canine Devotion op dichte ereplaatsen.