Samenvatting

Recensie door metal4ever op 13/02/2020
  • Uitgebracht door AFM Records
  • Metalfans score64

De Canadese heavy metal band Anvil blijft knokken voor zijn plaats in het metal wereldje, maar het is erg onwaarschijnlijk dat de band ooit nog eens een echt sterk album zal uitbrengen. Legal At Last is inspiratieloos en kortweg overbodig. 

Pluspunten

  • De legendarische vechtlust om te overleven als band

Minpunten

  • Teveel songs die er helemaal niet toe doen
  • Matige zang

Met de militante slogan "we hebben een hekel aan disco en verafschuwen new wave" begon de Canadese metalformatie Anvil in 1980 aan hun missie om met snoeiharde, ongecompliceerde heavy metal de wereld te veroveren. Het was een tijd waarin je als metalfan niet al te zeer door de media verwend werd. Behalve het uitstekende Nederlandse tijdschrift Aardschok, dat voor het eerst verscheen in de herfst van 1980, en het wekelijkse eveneens Nederlandse radioprogramma Stampij, was er zo goed als niets van info over hardrock en metal te verkrijgen. Het was via dat radioprogramma dat ik voor het eerst Anvil te horen kreeg, want hun debuutsingle School Love werd door presentatrice Hanneke Kappen meermaals gedraaid. Het nummer had zowat alles in zich wat we in een goede song wilden horen: keiharde metal met vlijmscherpe gitaarsolo's, coole breaks en formidabel drumwerk. Toen Anvil's debuutelpee Hard'n'Heavy in 1981 uitkwam schafte ik me deze onmiddellijk aan, en werd die in recordtempo volledig grijs gedraaid. Hetzelfde gebeurde bij de releases van de twee volgende platen: Metal On Metal in 1982 en Forged In Fire in 1983. Met een aantal erg sterke songs zoals Metal On Metal, Free As The Wind, Jackhammer en Hard Times-Fast Ladies leek de toekomst de Canadezen toe te lachen. Toch kwam er vrij abrupt een einde aan het succes. De opvolger van Forged In Fire, Strenght Of Steel klonk toch wat minder goed, en door een slecht management en een foute keuze voor een nieuw platenlabel begon de populariteit van de groep snel af te nemen. Iets wat nog werd versterkt door de opkomst van nieuwe subgenres zoals thrash metal en death metal die heel wat aandacht begonnen op te eisen. Tussen 1988 en 2007 bracht de band nog negen albums uit, bijna telkens onder een ander label en met een zeer matig succes. Het was vooral door toedoen van de opmerkelijke rockumentary: Anvil: The Story Of Anvil uit 2009 dat de groep terug in de internationale belangstelling kwam en toch nog beloond werd voor hun onverzettelijke vechtlust. Hun nieuwe album Legal At Last, dat op 14 februari uitkomt, is ondertussen hun achttiende schijfje.

Anvil is zo'n band als Motörhead, AC/DC of Status Quo: je weet al van te voren wat je gaat krijgen en verassingen zijn zo goed als onbestaande. Daarop vormt Legal At Last zeker geen uitzondering. Met wat goede wil kunnen we toch nog een viertal songs als best genietbaar aanstippen. Zo knalt de openende titeltrack als vanouds uit de speakers en laat de Anvil uit de beginjaren weer even tot leven komen. Ook het erg heavy Nabbed In Nebraska is, hoewel het wat teveel weg heeft van Metal On Metal, één van de betere tracks. Ook het langzaam slepende Gasoline is een sterk nummer, maar mijn favoriete track op dit plaatje is Plastic In Paradise dat op een machtige riff is gebouwd. Wel wat jammer dat er ondertussen heel wat slijtage op de stem van Steve 'Lips' Kudlow lijkt te zitten en dat ook zijn gitaarsolo's niet meer zo flitsend zijn als voorheen. Daarentegen zit er geen sleet op het geweldige drumwerk van Rob Reiner, die al furore maakte op de eerste Anvil albums. De overige acht tracks op Legal At Last zijn jammer genoeg gewoon teveel meer van hetzelfde en kunnen beschouwd worden als plaatvulling. De impact van de eerste drie albums en de niet aflatende vechtlust van het trio hebben er voor gezorgd dat Anvil voor altijd wel een plaats in mijn metal hart zal hebben, maar een release zoals deze is gewoonweg veel te mager om zelfs de meest fanatieke fan te kunnen bekoren.


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?