Samenvatting

Recensie door Srachex op 09/02/2020
  • Uitgebracht door Frontiers Music s.r.l.
  • Metalfans score70

Seven Spires is een symfonische metalband met een zangeres die de hoofdrol vertolkt. Op Emerald Seas is men volop aan het experimenteren, dit resulteert enerzijds in een gebrek aan coherentie tussen de verschillende songs en anderzijds in enkele verrassende stukken blackmetal.

Pluspunten

  • Zangeres Adrienne Cowan heeft een mooi vocaal pallet te bieden
  • Het experimenteel karakter: zit er soms op

Minpunten

  • Contrast tussen de verschillende nummers soms te groot
  • Het experimenteel karakter: zit er soms volledig naast

Seven Spires is een jonge Amerikaanse symfonische metalband die met Emerald Seas hun tweede album uitbrengt. Een term die de lading iets meer dekt is “female-fronted symphonic metal”. Misschien een term die dezer dagen der gelijkheid en politieke correctheid wat onder vuur ligt, maar hoe je het ook draait of keert: er zijn mensen die afhaken bij dit genre en er zijn mensen die hierbij zweren. De vrouw waar het bij Seven Spires om draait is zangeres en keyboardspeler Adrienne Cowan (mogelijks gekend van haar live-prestaties bij Avantasia sinds 2018). Emerald Seas is mijn eerste kennismaking met Seven Spires.

Na de verplichte intro Igne Defendit knalt Ghost Of A Dream uit de speakers. Het nummer start met een opzwepende drum en een gitaarriff die zo uit de vingers van Rafael Bittencourt (Angra) kon komen. Het mag gezegd worden dat Adrienne Cowan een heldere en mooie stem heeft. Zowel de zachtere stukken als de hogere tonen komen vlot uit haar keelgat, wat toch een pluspunt is bij dit soort metal. Pas echt verrassen doet ze in de laatste seconden van het nummer, want plots bewijst Cowan dat ze ook kan grunten. Voordat je beseft wat er goed en wel is gebeurd, is het nummer voorbij, maar de aandacht werd wel getrokken.

Het tweede nummer wordt ingezet en ook hier wordt duidelijk dat de symfonische elementen eerder als ondersteuning dienen en de metal vooral geschoeid is op een leest van melodische gitaren. Het is een wat saaier nummer dat niet veel schwung bevat. Op Every Crest wordt het tempo weer wat opgekrikt. Het nummer weet de aandacht wat meer te trekken dankzij een interessantere en iets gewaagdere songstructuur. Wederom krijgen we een vleugje te horen van Cowans grunt. Unmapped Darkness start voor mij iets te cliché en de poppy ‘haawoe’-uithalen hadden voor mij helemaal geschrapt mogen worden. Het poppy karakter van de song staat in schril contrast met de blackmetal stukjes die men er heeft ingelast, waardoor het nummer plots een ander gevoel krijgt. Het nummer laat duidelijk het experimentele karakter van de band horen. Hoewel het overgrote gevoel positief blijft, hoop ik dat de band blijft experimenteren en in hun sound blijft groeien, dan kunnen zulke songs in de toekomst misschien wel op kleppers uitdraaien.

De volgende track Succumb weet me helaas niet te raken. Het maakt de verrassing met Drowner Of Worlds des te groter. Op dit nummer krijgt blackmetal even een hoofdrol. Cowan blijkt verrassend over een degelijk blackmetalstrot te beschikken. Je kan het nummer wat vergelijken als een samensmelting van moderne Dimmu Borgir met Darkened Nocturn Slaughtercult. Het is verrassend en laat na twintig minuten van symphonische metal opnieuw het experimentele karakter van de band horen. Alleen staat het in schril contrast met de rest van het album, waardoor het als geheel niet echt samenhangend overkomt. Persoonlijk waardeer ik dit experiment wel, maar ik zou het meer als rode draad doorheen het album willen gezien hebben, dan was het contrast met de rest van de muziek kleiner geweest.

Na het blackmetalgeweld start Silvery Moon met symfonische elementen en wordt Cowan begeleid door de piano. Ook het volgende Bury You heeft een overwegend rustig karakter met af en toe een tempowisseling. Op Fearless laat de band voor een tweede en laatste maal zijn blackmetalkant zien, ditmaal gecombineerd met Cowans cleane zang.

Zoals u kan lezen is Seven Spires voorlopig een experimentele band die in zijn sounds nog zoekende is. Soms weet men de bal effectief te raken en soms slaan ze er volledig langs. Over het algemeen ben ik voorzichtig positief over deze release, waardoor ik kan zeggen dat Seven Spires wel degelijk potentie heeft. Wanneer men de experimenten juist weet de doseren en plaatsen, kan men uitgroeien tot een noemenswaardige band waar rekening mee moet gehouden worden. Voorlopig kunnen ze zich echter nog niet meten met de grote namen uit het symfonische metalgenre.

Emerald Seas kent een release op 14 februari 2020 via Frontiers Music.


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?