7weeks - Sisyphus

Ik was zeer gecharmeerd door 7weeks vorige album A Farewell To Dawn uit 2016. Daardoor keek ik ook uit naar het nieuwste album van deze Franse rockers. Hun muziek zit ergens tussen Soundgarden, Stone Temple Pilots en Queens of the Stoneage. Met Sisyphus zijn ze intussen al aan hun vijfde langspeler toe. En ze mochten al menig podia onveilig maken met hun aanstekelijke stoner/grunge rock. Ze openden al voor bands als Placebo, Triggerfinger en Arctic Monkeys. Ervaring hebben ze dus in overvloed en toch komt de erkenning traag. Wanneer mogen zij de avond eens afsluiten? Gelukkig blijven ze doorgaan met het maken van goede schijven in de hoop om door te breken.

Opener Gone rockt eerder introvert en beheerst. Het is een warme song zoals we die van de band kennen. Met Idols worden de scherpe kantjes iets minder afgeschuurd. Daardoor krijgen we hier een heerlijke rocker met het nodige venijn in de zang en het nummer. Een heerlijke track met o.a. fijn gitaarwerk. Het titelnummer heeft terug dat slepend ritme en een zeer slim opgebouwde songstructuur. Het is een nummer dat je niet meteen bij je nekvel grijpt, zoals bijvoorbeeld Solar Ride doet, maar het heeft diepgang waardoor het na enkele luisterbeurten opeens onder je huid kruipt om daar te blijven wonen. Ook Breathe kan mij overtuigen met zijn gebroken ritme en zijn overstuurde gitaar. Insomniac klinkt (toepasselijk) koortsachtig maar ook wel wat onafgewerkt. The Crying River drijft dan weer op een vuile bluesy slide gitaar. Een sterke track. Op afsluiter 667-Off lijkt men hier gedurende zes minuten een groot epos op te zetten. Een epos waarin men al hun karakteristieke elementen heeft verwerkt om zo tot een soort van synthese en climax te komen. Het nummer bevat de nodige ritmewissels en wendingen. De rustige passage halfweg, die het tweede rockende deel inleidt, vind ik geslaagd en geeft het nummer haast een progressief karakter. De zang van Julien Bernard is hier ook minder ingehouden dan in de andere nummers. Sisyphus voldoet aan de verwachtingen en is een waardige opvolger voor A Farewell To Dawn geworden. De band gaat verder waar ze met het vorig album stopten, De nummers klinken zoals we van 7weeks gewoon zijn, maar onderhuids is er toch gewerkt aan de sound en de songstructuren. Dat maakt dat het albums iets meer andere invalshoeken verkend en integreert in hun muziek. Een boeiende plaat en aangenaam luistervoer.