Samenvatting

Recensie door Srachex op 31/01/2020
  • Uitgebracht door Napalm Records
  • Metalfans score80

Serenity blijft braaf op het ingeslagen pad en brengt een kwalitatief album waarop geen enkele slechte song te ontdekken valt. Aan toegankelijke meezingers is er op The Last Knight geen gebrek. Voor fans van onder andere Bloodbound en Kamelot.

Pluspunten

  • Geen slechte song te bespeuren
  • Grote toegankelijkheid en veel meezingers

Minpunten

  • Had voor mij soms net iets stouter mogen zijn

Het Oostenrijke Serenity brengt met The Last Knight alweer zijn zevende full-length uit. De twee vorige albums kon ik goed smaken, dus was ik benieuwd naar dit nieuwe schijfje. Serenity brengt symfonische power zonder een toetsenist in de vaste gelederen te hebben. Ditmaal bezingt Georg Neuhauser het leven van keizer Maximiliaan I.

Na een sterke intro waar cinefielen de vingers van kunnen aflikken, knalt Invictus uit de speakers: een mooie en typische Serenity-song met een krachtig en sterk refrein, stevige gitaren en een goede symfonische insteek. Het maakt me blij om te horen dat Neuhauser nog steeds goed bij stem is, want de man heeft de ideale stem om dit soort powermetal te dragen. Invictus is zonder enige twijfel de binnenkopper van de nieuwe plaat en erg sfeervol en aanstekelijk.

Het is deze aanstekelijkheid, de grote meezingbaarheid en toegankelijkheid die Serenitys grootste troeven zijn. Heel af en toe durft men eens buiten de lijntjes te kleuren, zoals bijvoorbeeld op My Kingdom Comes waar gitarist Christian Hermsdörfer zijn grunt weer eens mag bovenhalen (zoals hij bijvoorbeeld ook deed op The Final Crusade). De grunt en Neuhausers bijna nasale stem klinken goed samen in duet, waardoor voor mij Hermsdörfer wat meer had mogen grunten.

Aan meezingers is er op The Last Knight geen gebrek, dus leer de teksten van Set The World On Fire, Keeper Of The Knights en Souls And Sins al maar vanbuiten. Op het tweede deel van het album gaat het tempo eenmaal omlaag en krijgen we een rustpunt met de ballade My Farewell. Op Down To Hell en Wings Of Pride staan de gitaren weer centraal en krijgen we de melodische kant van de band te horen.

Fans van symfonische en melodische powermetal (Bloodbound, Kamelot en consoorten) kunnen hun hartje gerust ophalen. Serenity blijft braaf op het ingeslagen pad en brengt een kwalitatief album waarop geen enkele slechte song te ontdekken valt. In mijn ogen blijven deze Duitsers in hun sound groeien. Alleen vind ik het een beetje spijtig dat men niet net iets gewaagder durft te zijn. Hierbij denk ik bijvoorbeeld aan een lang, episch nummer waar de band alles uit de kast trekt: de grunts van Hermsdörfer, Neuhauser die een krachtig en aanstekelijk refrein zingt, symfonische en melodische opbouw en eindigen in een climax. Misschien voor het volgende album?

The Last Knight kent een release op 31 januari via Napalm Records.

 

 


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?