Lindemann – F&M

Till Lindemann (Rammstein) en Peter Tägtgren (Hypocrisy, Pain) behoeven op onze website geen uitgebreide introductie. F&M is hun tweede soloproject onder de noemer Lindemann. Till Lindemann schreef alle teksten en zong deze ook allemaal in. Tägtgren zorgde voor de productie, opnames en de mix. Hij bespeelt tevens ook het gros van de instrumenten. Voor de drums trokken beide heren Jonas Kjellgren (ex-Scar Symmetry) aan. Orkestrale arrangementen werden door Clemens Wijers (Carach Angren) ingespeeld. Voldoende randinformatie voor een plaat van dit kaliber, me dunkt.

Het grote verschil met de voorganger Skills in Pills is het feit dat ditmaal alle teksten in het Duits worden vertolkt. Laat dit gepaard gaan met Lindemanns karakteristieke en oh zo herkenbare stem en de link met Rammstein is nergens veraf. Nadat Till ook met zijn hoofdband in 2019 een nieuw album op de proppen kwam, kunnen we het niet laten om deze twee schijfjes naast elkaar te leggen. Het zevende titelloze album van Rammstein liet me wat op mijn honger wachten en klonk bij momenten wat inspiratieloos. Dit is een groot verschil met F&M, want het tweede album van Lindemann staat bol van unieke composities.

Till en Peter schreven geen tweemaal dezelfde song. Zo wordt het album afgetrapt met symfonische bombast in Steh Auf, krijgen we opzwepende industrial met Rammstein-knipoog op Ich Weiß Es Nicht en een hoop elektronische keys op Allesfresser. Een eerste echte rustpunt wordt verzekerd met Knebel. Till vertelt ons, begeleid door een akoestische gitaar, dat hij houdt van de zee, de zon, palmbomen en vrouwen met een knevel in de mond. Het Duits is natuurlijk erg toegankelijk voor ons en je moet tegen de platvloerse zwartgallige en vulgaire humor van de Duitser kunnen. Dit gegeven is niets nieuws onder de zon, maar op F&M ook niet verdwenen. Knebel blijft uiteraard niet akoestisch en spat na een tweetal minuten uit met ongekende agressie.

Hierna volgt misschien het beste en meest experimentele nummer op de plaat: Frau & Mann. Een uiterst uniek nummer dat flamenco met metal combineert. De flamenco-instrumenten en Till’s ‘aiaiai’ zorgen dat het nummer erg dansbaar wordt. Wat mij betreft, experiment geslaagd. Van Ach So Gern zal u op de special edition van het album twee versies kennen. Een eerste eerder akoestisch nummer en een tweede als Pain-versie. Persoonlijk gaat mijn voorkeur uit naar de Pain-uitvoering. Op Schlaf Ein wordt Till met een piano en zachte symfonische elementen begeleid. Het is op deze rustigere songs dat Lindemann bewijst een uitmuntende controle over zijn karakteristieke stem te hebben. Op Gummi wordt de industrialkast weer opengetrokken en krijgen we wederom erg dansbare muziek. Platz Eins kent die elektronische invloeden die Rammstein nooit geschuwd heeft en waarvan ik volledig begrijp dat de overtuigde metalman/-vrouw het wel verafschuwd.

Zoals u kan lezen is F&M een erg inspiratievol en veelzijdig album geworden. Indien u wat – net zoals ik – op uw honger bleef wachten met het nieuwe Rammstein-album, zou dit album misschien een pleister op de wonde kunnen zijn. Mensen die niets te doen hebben met Lindemann en Pain, hebben waarschijnlijk deze review niet eens opengeklikt en kunnen dan ook absoluut niets met deze release. De platvloerse knipogen in de teksten moet je er maar gewoon bij nemen, zoals gewoonlijk.