Dyscordia - Delete/Rewrite

Dyscordias tweede album Words in Ruin werd in 2016 terecht overal goed onthaald door de muziekpers. Het maakte ook dat ze o.a. op Alcatraz en Summer Breeze Open Air konden spelen. Maar na zo’n sterk album vond ik toch dat ze meer internationale speelkansen verdienden. Hoe het komt weet ik niet, want soms krijgen we hier op festivals buitenlandse acts te horen die verre van het niveau van Dyscordia halen. Soit, dit gezegd zijnde geloof ik toch dat sterk materiaal uiteindelijk ruimer opgepikt wordt. En met deze nieuwste plaat zou dit zomaar kunnen want ze hebben terug niets aan het toeval overgelaten. Ze gingen terug in zee met producers Jens Borgen en Tony Lindgren. Reeds in 2018 werd er aan het materiaal gewerkt, geschaafd, opgenomen en heropgenomen om alles tot in de puntjes perfect te laten klinken. Het heeft weerom zijn vruchten afgeworpen.

De titeltrack Delete/Rewrite opent de plaat en het is meteen raak. De intro laat nog bizarre klanken horen maar daarna start het nummer pas echt met de volledige band die invalt. Heel stevig drumwerk en de donkere vocals van gitarist Stefan Segers doen je naar adem snakken. De warmere stem van Piet Overstijns neemt dan de vocals van Segers over. Een gekend maar effectief procedé van Dyscordia. Met een uitstekende solo en een ferme ritmesectie krijgen we hier meteen waar voor ons geld. Ook de volgende track This House klinkt vinnig. Het straalt heroïek en heldhaftigheid uit en klinkt daardoor iets luchtiger dan Delete/Rewrite. Een nummer dat het live ongetwijfeld goed zal doen. Terug fijn gitaarwerk en de zang van Overstijns maken het plaatje compleet. Rage zit wat tussen deze twee songs in. Een nummer met veel lagen, een fijne progressie en goede portie powermetal. Het valt op dat het album steviger uit de hoek komt dan hun voorganger, maar de melodische inslag is gelukkig gebleven. Hier veel mooie samenzang in de song. The Curse of Mediocrazy klinkt gejaagd terwijl de zang eerder langzamer klinkt. Terug een uitstekende afwisseling tussen de grunts en de cleane vocals. Er zit veel afwisseling en tempowissels in de song. Toch klinkt alles heel natuurlijk en homogeen. Een heel sterke track. Merry Go Round begint als een muziekdoosje. Ook King Diamond of Axel Rudi Pell doen dit geregeld. Het nummer is opgehangen aan een fijn thema. Het timbre dat Overstijns hier gebruikt past heel goed bij de sfeer van de song. Castle High klinkt terug wat donkerder. De backings contrasteren hier mooi met de hoofdvocals. Met The Cards Have Turned hebben ze een vrij catchy doch potent nummer gemaakt. Stranger To The Dark begint met schitterend drumwerk en een messcherpe ritmesectie. Silent Tears is eerder een rustpunt tussen al dit drum- en gitaargeweld. De opbouw is iets anders dan de andere tracks. Er wordt rustig begonnen en gestaag wordt het nummer opgebouwd. In plaats van een ballad ontpopt ze zich tot een uptempo song. Heel geslaagd trouwens. Afsluiter Rise and Try bestaat volledig uit vocals. Sterke prestatie want het nummer komt tot leven en je hoort als het ware de instrumenten erbij.

De derde plaat van Dyscordia is terug een topplaat geworden. Melodisch maar met progressieve elementen en veel power. De productie heeft gekozen voor een vol en stevig geluid. De songs staan als een huis en alles is weer tot in de details afgewerkt. Een heel sterk album om het jaar in te zetten. Ze zijn meer dan klaar om hiermee door Europa te toeren.