Apocalyptica - Cell-O

Persoonlijk heb ik mijn bewondering voor Apocalyptica nooit onder stoelen of banken gestoken en vind ik het eerder jammer dat er niet veel meer bands als deze rondlopen. Hiermee wil ik zeker niet zeggen dat er bij al die andere groepen dan ook maar cello's moeten worden geïntroduceerd, verre van, maar de creativiteit waarmee Apocalyptica te werk gaat mag voor mijn part een voorbeeld zijn voor de talrijke acts die eindeloos in hun vastgeroeste patroon blijven aanmodderen. Aanvankelijk begon Apocalyptica als coverband van nummers van bekende metalacts zoals Metallica, Sepultura, Faith No More en Pantera. In het jaar 2000, zeven jaar na hun ontstaan, introduceerde de groep voor het eerst eigen materiaal. Het concept bleef evenwel ongewijzigd: vier goed geschoolde Finse cellisten, die aangevuld door een drummer op een originele wijze hun eigenzinnige metal aan de man brachten. Vanaf dan werden er ook, beetje bij beetje, vocale songs aan het hoofdzakelijk instrumentale repertoire toegevoegd. Op hun achtste plaat Shadowmaker uit 2015 had men Franky Perez als vaste zanger in dienst genomen en mocht deze het merendeel van de songs inzingen. Verder is de line-up van de band zeer stabiel te noemen. De cellisten Eicca Toppinen en Paavo Lötjönen waren er reeds bij de oprichting in 1993 bij, lead-cellist Perttu Kivilaakso vervoegde hen in 1999, en Miko Siren is sedert 2003 de drummer van de band. In oktober vorig jaar kondigde de formatie een nieuw album aan dat in januari 2020 zou verschijnen en dat bovendien terug volledig instrumentaal zou worden. Back to the roots dus, iets waar de fans van het eerste uur enkel maar tevreden mee kunnen zijn.

De acht songs op Cell-O klinken erg divers. Op de openingstrack Ashes Of The Modern World hoor je een aantal herkenbare metal-riffs, die op meesterlijke wijze tot een relevante song verwerkt zijn. Titelnummer Cell-O klokt net niet af op tien minuten en is een complexe song met soms tegendraadse tempowisselingen. Het filmische karakter van de Apocalyptica sound treedt voor het eerst naar voor op dit schijfje op het nummer Rise. Het is een vrij rustige track die naar het einde toe wat vuriger wordt. De voorliefde van de band voor thrashmetal komt dan weer vooral tot uiting op En Route To Mayhem. Beste songs zijn wat mij betreft: Scream For The Silent, vanwege de erg knappe compositie, en Catharsis, dat een erg sterke verbeeldingskracht uitstraalt. De versmelting tussen klassieke muziek en symfonische metal kent een hoogtepunt op het bijzonder knappe Fire & Ice. Het nummer kent een klassiek getint begin en gaat stelselmatig over in een metal-riff om later na de climax opnieuw erg ingetogen te eindigen. Cell-O is zonder meer een erg knap en evenwichtig album. Op 2 februari krijgt de groep de kans om het nieuwe materiaal in het Sportpaleis in Antwerpen te komen promoten; Samen met Amaranthe verzorgen ze dan het voorprogramma van de immens populaire powermetal formatie Sabaton. Dat belooft dus!